تاثیر تمرین هوازی بر سطوح سرمی فاکتور تمایز رشدی 15 و مقاومت به انسولین در زنان سالمند مبتلا به سندروم متابولیک

تمرین هوازی نقش موثری در بهبود اختلالات قلبی-متابولیکی مرتبط با سالمندی و سندروم متابولیک دارد؛ با وجود این نقش این نوع تمرینات بر فاکتور تمایز رشدی 15 (GDF-15) به عنوان بیومارکر جدید پیش گویی کننده اختلالات قلبی درک نشده است. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی بر سطوح سرمی GDF-15 و شاخص مقاومت به انسولین در زنان سالمند مبتلا به سندروم متابولیک بود.

موارد و روش ها:

 24 زن سالمند مبتلا به سندروم متابولیک (سن: 08/4±37/65، وزن: 56/6±98/88، BMI: 47/14±1/34) به طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرین هوازی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هر هفته با شدت 50-65 درصد ضربان قلب ماکزیمم اجرا شد. نمونه های سرمی برای اندازه گیری انسولین، گلوکز و GDF-15 به روش الایزا در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون صورت گرفت.

نتایج:

 نتایج تحلیل داده ها نشان داد که تمرین هوازی منجر به کاهش معنی دار GDF-15 نسبت به گروه کنترل شد (05/0˂P). همچنین، تمرین هوازی با کاهش معنی داری گلوکز سرمی و مقاومت به انسولین همراه بود (05/0˂P)، در حالی که تاثیر بر انسولین سرمی نداشت (05/0˃P).

نتیجه گیری:

به نظر می رسد که تمرین هوازی نقش موثری در کاهش GDF-15 سرمی داشته باشد که ممکن است به واسطه بهبود شاخص های متابولیکی و به دنبال آن، کاهش نیاز جبرانی به GDF-15 باشد.