حس درد و رنج دراز مدت ناشی از درد مزمن در بیماران مبتلا به روماتوئید آرتریت : نقش واسطه ای خودکارآمدی

 هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه ای خودکارآمدی در رابطه بین حس درد و رنج دراز مدت ناشی از درد مزمن در بیماران روماتویید آرتریت بوده است.

مواد و روش ها :

 این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران دارای درد مزمن مبتلا به آرتریت روماتویید مراجعه کننده به  11 درمانگاه و مرکز خصوصی و دولتی چند تخصصی درد مزمن در شهر تهران و کرج در فاصله زمانی آبان 1394 تا اردیبهشت 1395 بودند. 399 نفر (257زن و142مرد) به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمعآوری داده ها از  شاخص حس درد مقیاس تعدیل شده درد مک گیل MPQ، مقیاس احساس ناراحتی درد PDS و پرسشنامه خودکارآمدی درد مزمن PSEQ استفاده شد و روابط توسط مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند.

 نتایج نشان داد که  حس درد و خودکارآمدی مستقلا پیش بینی کننده های قابل قبولی برای رنج دراز مدت محسوب می شوند (0/05>P). همچنین براساس یافته های مدل یابی معادلات ساختاری اثر حس درد، با میانجی گری خودکارآمدی؛ پیش بینی کننده رنج درازمدت در بیماران مبتلا به روماتویید آرتریت می باشد.

نتیجه گیری:

 یافته های این پژوهش، علاوه بر اینکه به مفهوم سازی رنچ درازمدت کمک می کند، پیشنهاد می کند که تقویت عامل خودکارآمدی با هدف بهبود خودمدیریتی و ارایه راهبردهای انطباقی تر و ارتقای سلامت این بیماران، در برنامه های پیشگیری و درمان این بیماران گنجانده شود.