بررسی تعلیمات صائب تبریزی در باب نماز و متعلقات آن

انسان همواره در جست وجوی کمال و سعادت است؛ طبق آیین اسلام، نماز و عبادت، مجموعه اعمال مخصوصی هستند که اگر انسان این عبادت را درست و با شرایط لازم انجام دهد، می تواند به سعادت دنیا و آخرت برسد. صایب به عنوان شاعر عارف و مصلح اجتماعی در دوره صفویه، تعلیمات عارفانه و آموزنده ای در باب نماز دارد. هدف از این تحقیق، بررسی نکته پردازی عرفانی، اخلاقی و اجتماعی صایب در باب نماز است. در این مقاله که به روش توصیفی تحلیلی و به صورت کتابخانه ای است، به ویژه نگاه های عرفانی و انتقادی صایب برجسته شده است؛ صایب با تکیه بر آیات و روایات اسلامی، نمازی را که عارفانه و محض رضای خدا نباشد، نمی پذیرد و به شیوه مصلحان، مخاطبان شعر خود را از آفت ها و آسیب های نماز، نظیر نفس، غرور و دنیاطلبی برحذر می دارد. وی در ضمن اشعار تعلیمی و عرفانی خود تلاش می کند بیماری سخت روحی اهل ظاهر و زاهدان ریایی را مداوا کند.