اهمیت بافت چربی اپیکاردیال در بروز بیماری های قلبی- عروقی

خطر بروز بیماری های قلبی- عروقی در افراد چاق بیشتر با تجمع چربی احشایی ارتباط دارد تا میزان چربی زیر جلدی. بافت چربی اپیکاردیال نوعی از چربی احشایی می باشد که روی سطح قلب و بین بافت میوکارد و پریکارد احشایی قرار گرفته است. امروزه با پیشرفت های سریع در زمینه تکنیک های غیزتهاجمی تصویربرداری از قلب، توجه زیادی به سمت تصویربرداری از بافت چربی اپیکاردیال و پریوسکولار به عنوان شاخصی از چربی احشایی معطوف شده است که می تواند برای تعیین خطر بیماری های کاردیومتابولیک بسیار دقیق و اختصاصی باشد. اهمیت بافت چربی اپیکاردیال به این دلیل است که میتواند از طریق فعالیت های پاراکرین بسیاری از عملکردهای فیزیولوژیک قلب و عروق قلبی را تحت تاثیر قرار دهد. بافت چربی اپیکاردیال به عنوان یک ارگان ترشحی شناخته شده است که می تواند با آزادسازی پروتئین های مختلف که آدیپوکین نام گرفته اند به صورت مستقیم و موضعی بافت ها و عروق مجاور خود را تحت تاثیر قرار دهند. نتایج متعددی تا به امروز نشان داده اند که ترشح آدیپوکین های التهابی از بافت چربی اپیکاردیال نقش مهمی در ایجاد آترواسکلروزیس و سایر بیماری های قلبی-عروقی داشته باشد. با این حال هنوز مکانیسم دقیق فرایندهای التهابی به خوبی شناسایی نشده است. در این مقاله برخی از نقش های مهمی بافت چربی اپیکاردیال در بروز بیماری های قلبی- عروقی توضیح داده شده است.