مقایسه ی کارایی و عوارض ناشی از ایجاد فیستول شریانی- وریدی با دو روش آناستوموز پهلو به انتها و پهلو به پهلوی شاخه ی پرفوران ورید سفالیک به شریان براکیال و فیستول براکیوسفالیک در بیماران کاندیدای همودیالیز

دسترسی عروقی با عملکرد مناسب، یک پیش نیاز مهم برای همودیالیز بدون عارضه است. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی کارایی و عوارض ناشی از ایجاد فیستول شریانی- وریدی با دو روش آناستوموز پهلو به انتها و پهلو به پهلوی شاخه ی پرفوران ورید سفالیک به شریان براکیال و فیستول براکیوسفالیک در بیماران کاندیدای همودیالیز بود.

روش ها:

در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 85 بیمار کاندیدای تعبیه ی فیستول شریانی- وریدی در دو گروه 42 و 43 نفره توزیع شدند. گروه اول، تحت تعبیه ی فیستول ورید سفالیک به شریان براکیال به صورت پهلو به پهلو قرار گرفتند و در گروه دوم، فیستول ورید سفالیک به شریان براکیال به صورت انتها به پهلو ایجاد شد و کارایی و مدت زمان کارکرد فیستول در دو گروه مقایسه گردید.

یافته ها:

میانگین مدت کارکرد فیستول در کل بیماران مورد مطالعه، 34/2 ± 06/36 هفته بود. میانگین مدت کارکرد فیستول در دو گروه آناستوموز پهلو به پهلو و پهلو به انتها، به ترتیب 03/2 ± 68/21 و 08/3 ± 40/38 هفته بود؛ طبق آزمون رتبه ای- لگاریتمی، تفاوت معنی داری بین دو گروه دیده نشد (41/0 = P).

نتیجه گیری:

نوع آناستوموز در بیماران تحت تعبیه ی فیستول شریانی- وریدی تاثیری در کارایی و ماندگاری فیستول ندارد، اما با توجه به این که آناستوموز پهلو به انتها با فلوی بیشتر جریان خون و فشار کمتر دیواره ی عروقی همراه می باشد، به نظر می رسد این روش نسبت به آناستوموز پهلو به پهلو ارجحیت دارد. در عین حال، پیشنهاد می گردد مطالعات بیشتری در این زمینه انجام گیرد.