تاثیر چهار هفته تمرین ویبریشن بر سطوح آدیپونکتین و نشانگرهای فیبرینولیز در در زنان دارای اضافه وزن

سبک زندگی بی تحرک یکی از عواملی است که باعث ایجاد مشکلات پاتوفیزیولوژیکی نظیر اختلالات سیستم انعقادی و فیبرینولیز می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر 4 هفته تمرین ویبریشن تمام بدن بر فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (TPA) مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن نوع 1 (1-PAI) و آدیپونکتین در زنان دارای اضافه وزن انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی کاربردی با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. در این مطالعه مداخله ای ، 45 زن شاغل با دامنه سنی 25-40 سال و شاخص توده بدنی 29-5/25 کیلوگرم بر متر مربع توسط آکادمی ملی المپیک معرفی شدند. شرکت کنندگانی که معیار ورود به مطالعه را داشتند، به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. تمرین ویبریشن به مدت 4 هفته انجام شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تی زوجی و مستقل استفاده شد. سطح TPA در گروه تمرین ویبریشن به طور معناداری افزایش یافت (001/0=P) و بین دو گروه از نظر سطح tPA در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود داشت(001/0=P) علاوه بر این، مقدار 1-PAI نیز در گروه ویبریشن به طور معناداری کاهش یافت (004/0=P) و نسبت 1-PAI / tPA نیز پس از 4 هفته ویبریشن به طور معناداری کاهش یافت (03/0=P) بعد از 4 هفته ویبریشن، آدیپونکتین به طور معنی داری افزایش یافت (02/0=) و اختلاف معنی داری بین دو گروه در این رابطه در مرحله پس آزمون (01/0=P) وجود داشت. ویبریشن باعث کاهش 1-PAI / TPA میشود به طوری که ویبریشن در افزایش آدیپونکتین، تقویت جریان خون عضلات و بافتهای چربی و کاهش درصد چربی نقش اساسی دارد.