اثربخشی آموزش خودمراقبتی روانی بر سلامت روان و سازگاری اجتماعی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودمراقبتی روانی بر سلامت روان و سازگاری اجتماعی دانش آموزان انجام شد.

روش پژوهش نیمه تجربی و طرح تحقیق پیش آزمون-پس آزمون با گروه تجربی و کنترل بود. جامعه آماری دانش آموزان مراجعه کننده به مشاوره مدرسه شهرستان اراک بودند که براساس معیارهای ورود و خروج 40 نفر از آنها انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات از مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لاویبوند و لاویبوند (1995) و مفیاس سازگاری اجتماعی سینها و سینگ (1993) استفاده شد. دوره آموزش خودمراقبتی روانی 10 جلسه 2 ساعته بود. روش تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره انجام شد.

نتایج تحلیل کواریانس بین دو گروه بر روی نمرات تعدیل شده متغیر سازگاری اجتماعی نشان داد که 42%از تغییرات سازگاری اجتماعی،  39 درصد از تغییرات افسردگی، 26%از تغییرات اضطراب و 43 درصد از تغییرات استرس توسط متغیر مستقل (آموزش خودمراقبتی روانی) تبیین می شود. یعنی آموزش خودمراقبتی روانی، بر افسردگی، اضطراب، استرس و سازگاری اجتماعی در دانش آموزان اثربخش بوده است (0/05> P).

با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت که آموزش خودمراقبتی روانی که به دانش آموزان ارایه شده است، باعث کاهش افسردگی، اضطراب و استرس و افزایش سازگاری اجتماعی شود. لذا به مدیران آموزشی، و تمام مراکزی که با دانش آموزان سروکاردارند  پیشنهاد می شود از آموزش خودمراقبتی روانی جهت افزایش سلامت روانی و بهبود سازگاری اجتماعی دانش آموزان استفاده گردد.