طبقه بندی و رتبه بندی شیوه های استعدادیابی در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح

با تبلور دوره خردورزی، استعدادها به عنوان نوعی سرمایه دانشی در جهت کسب مزیت رقابتی و توسعه روزافزون سازمان ها محسوب می شوند و مدیران منابع انسانی همواره در پی شناسایی دقیق استعدادهای برتر داخلی یا خارجی بوده اند. بر این اساس، این پژوهش به ارایه الگوی شیوه های استعدادیابی در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح  می پردازد. 

روش شناسی:

 تحقیق حاضر از نظر هدف، مطالعه ای اکتشافی- توصیفی و با رویکردی توسعه ای-کاربردی است که در آن از راهبرد پژوهش آمیخته استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش شامل نخبگان علمی و مدیران ارشد مراکز نخبگانی نیروهای مسلح است. نمونه آماری شامل 22 نفر به روش قضاوتی هدفمند انتخاب شدند. گردآوری داده ها به دو روش کتابخانه ای و میدانی (مصاحبه نیمه ساختاریافته با خبرگان و پرسشنامه خبره مبنا) انجام شد. برای تحلیل داده ها در مرحله کیفی از طریق کدگذاری داده ها و در مرحله کمی، از رویکرد تصمیم گیری چندمعیاره با روش تیوری اعداد خاکستری استفاده شد. 

یافته ها:

نتایج بخش کیفی، به طراحی الگوی شیوه های استعدادیابی در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح منتهی شد. یافته های بخش کمی نشان داد که در بین روش های استعدادیابی فعالانه، روش جستجوگرانه با ضریب مطلوبیت (947/0) و در بین روش های استعدادیابی منفعلانه، روش خوداظهارانه با ضریب (891/0) دارای بالاترین اولویت برای مراکز نخبگانی نیروهای مسلح بودند.

 نتیجه گیری:

استفاده از روش های استعدادیابی پژوهش حاضر موجب حفظ و نگهداشت و توسعه اثربخش نخبگان در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح می شود.