بررسی آزمایشگاهی عملکرد تزریق آب کم شور، پلیمر و ترکیب پلیمر و آب کم شور جهت بهبود بازیافت نفت در برداشت ثانویه با استفاده از میکرومدل

روش سیلاب زنی آب چندین دهه نقش مهمی در بهبود بازیافت نفت ایفا کرده است. زمانی که محققان دریافتند که قدرت یونی آب می تواند بر عملکرد سیلاب زنی و میزان بازیافت نفت موثر باشد، مطالعات زیادی روی شوری آب تزریقی انجام شد. نهایتا تزریق آب کم شور به عنوان روشی جهت بهبود برداشت نفت معرفی شد. تزریق آب کم شور در دهه های اخیر مورد توجه قرار گرفته و مطالعات زیادی بر عملکرد آب کم شور برای ازدیاد برداشت نفت انجام شده است. بر اساس کارهای آزمایشگاهی انجام شده مشخص شده است که مکانیزم های زیادی در بهبود بازیافت نفت مشارکت دارند، در این میان تغییرات ترشوندگی برجسته ترین مکانیزم است که می تواند ناشی از انبساط لایه الکترونی و تبادل یونی، باشد. ترکیب این روش با روش های دیگر ازدیاد برداشت مانند پلیمرزنی به علت استفاده همزمان از چندین مکانیزم می تواند بسیار مفید باشد. پلیمرزنی یک روش ازدیاد برداشت پایه آبی است که هدف آن افزایش ویسکوزیته سیال تزریق به منظور بهبود بازده جابه جایی سیال تزریقی است. بنابراین در این مقاله به بررسی عملکرد تزریق آب کم شور پلیمر و مقایسه عملکرد آن با روش های تزریق پلیمر و آب کم شور پرداخته شد. ابتدا تست های زاویه تماس جهت بررسی عملکرد هر کدام از روش ها بر تغییر ترشوندگی انجام شد. نتایج نشان داد که ترکیب آب کم شور و پلیمر با غلظت ppm1000، بیشترین کاهش زاویه تماس را داشته و سنگ را از حالت شدیدا نفت دوست به حالت شدیدا آب دوست تغییر داد. سپس آب کم شور، پلیمر و ترکیب پلیمر و آب کم شور (ppm1000) جهت بررسی میزان بازیافت و مشاهده مکانیزم ها داخل میکرومدل تزریق شدند. نتایج نشان داد ترکیب پلیمر و آب کم شور با حدود 70درصد بازیافت عملکرد بهتری در بهبود تولید نفت در تولید ثانویه دارد و تغییر ترشوندگی یکی از مکانیزم های اصلی بهبود بازیافت نفت است.