ارزیابی عملکرد سیستم های آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک در استان مرکزی

هدف از این مطالعه، ارزیابی عملکرد سامانه های آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک موجود در دشت های اراک، شازند، خنداب وکمیجان در استان مرکزی می باشد. برای این منظور 10 سامانه آبیاری اجرا شده در بازه زمانی سال های 1394-1389 انتخاب گردید و سپس ارزیابی با استفاده از معیارهای ضریب یکنواختی(CU) ، یکنواختی توزیع (DU)، راندمان پتانسیل کاربرد در ربع پایین (PELQ) و راندمان واقعی کاربرد در ربع پایین (AELQ) صورت گرفت. نتایج نشان داد که معیارهای ارزیابی در تمامی این سامانه ها دارای مقادیر نامطلوب می باشند، طوری که در بلوک های آزمایش، مقادیر میانگین CUt، DUt ، PELQt و AELQt به ترتیب برابر 8/71، 6/60، 5/48و 5/48 درصد و در کل سامانه، مقادیر میانگین CUs، DUs ، PELQs و AELQs به ترتیب برابر 67 ، 66/48، 52 و 52 درصد می باشد. با توجه به مشاهدات صحرایی و نتایج به دست آمده، می توان گفت مشکلات اصلی سامانه های مذکور عدم دقت در طراحی، عدم اجرای صحیح، مدیریت و نگهداری سامانه ها به طور غیر اصولی و سازماندهی شده و به کار بردن وسایل با کیفیت نامناسب بوده است. همچنین نتایج ارزیابی بعد از ترسیم منحنی درصد کفایت آبیاری نشان داد در اکثر این سامانه ها در قسمتهایی از سطح زیر کشت کشاورزان اقدام به کم آبیاری کرده اند.