روی آوری مومنانه به خداوند در پاسخ به مخاطره وجودی

آدمیان در زندگی خود با بحران های محیطی و غیرمحیطی بسیاری مواجه اند؛ مسایل درونی، وجودی و عاطفی جزو مخاطرات غیرمحیطی است. چنین مخاطراتی از عوامل اساسی رنج به شمار می روند؛ روان شناسان، فیلسوفان و عارفان به این مسایل می پردازند و پاسخ های متعددی نیز برای رهایی از آنها در پیش می نهند. مولانا عارف مسلمان و کی یر کگور متاله مسیحی، هر دو در تاملات دقیق خود، به بحران درونی و وجودی انسان پرداخته اند و درصدد ارایه چاره ای برای آن برآمده اند که با توجه به اهمیت مسیله، بررسی آن مهم می نماید. در این مقاله در پی تبیین دیدگاه آنها در خصوص ماهیت مخاطره وجودی انسان بوده ایم و راهی را که برای مقابله با این بحران بنیادین تدارک دیده اند، تحلیل کرده ایم. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی با رویکرد مقایسه ای است. به این صورت که ابتدا ماهیت بحران وجودی از دیدگاه هر دو اندیشمند را بررسی و سپس راهکار آنها برای رهایی از آن را تحلیل کرده ایم و در خصوص هر یک از این دو موضوع، به نقاط اشتراک و افتراق نیز توجه نشان داده ایم. این بررسی نشان می دهد که مولانا و کی یر کگور مخاطره اصلی انسان را دوری روح انسان از ساحت نامتناهی دانسته و تنها امکان رهایی را روی آوری صحیح به خداوند تلقی کرده اند. همچنین هر دو اندیشمند، بحث هایی را به بیان اقسام روی آوری به خداوند اختصاص داده و با نقد دیدگاه های نابسنده، در نهایت روی آوری صحیح را ایمانی شورمندانه، فردگرا، انفسی و قمارگونه تعریف کرده اند. در طول تحقیق، اشاراتی نیز به دیدگاه این دو متفکر درباره مخاطرات محیطی شده است که (به خصوص در نگاه مولوی) از نظر علی، ارتباط تنگاتنگی با بحث منشا مخاطره وجودی دارد.