تحلیلی بر تاب آوری سکونتگاه های روستایی با تاکید بر زلزله (مطالعه موردی: دهستان حومه شهرستان لامرد)

وقوع مخاطرات طبیعی از جمله سیل و زلزله در سکونتگاه های انسانی آسیب های جبران ناپذیری در پی دارد. از این رو در زمینه کاهش تاثیرات آن، توجه به رویکرد تاب آوری مطرح شده است. پژوهش حاضر در پی سنجش و ارزیابی تاب آوری سکونتگاه های روستایی دهستان حومه شهرستان لامرد است. روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی است و اطلاعات به دو صورت اسنادی و میدانی (پرسشنامه) جمع آوری شد. جامعه آماری پژوهش، روستاهای واقع در دهستان حومه شهرستان لامرد بود. 14 روستای دارای 20 خانوار و بیشتر به عنوان نمونه انتخاب شد و براساس روش کوکران، 355 سرپرست تعیین و به شیوه تصادفی ساده به تعداد خانوارهای روستایی توزیع و تکمیل شد. یافته های آزمون تی تک نمونه ای، نشان دهنده تاب آوری کم روستاهای تحت پژوهش است، به گونه ای که شاخص اجتماعی با میانگین 08/3 در بیشترین حد قرار دارد و شاخص های اقتصادی، زیرساختی و مدیریتی- نهادی به ترتیب پایین تر از حد میانگین آزمون (عدد 3) قرار دارند. در مرحله بعد با استفاده از مدل تحلیل مسیر به بررسی تاثیر هر یک از شاخص های چهارگانه بر تاب آوری سکونتگاه ها پرداخته شد و مشخص شد که شاخص های اقتصادی و مدیریتی- نهادی به ترتیب با داشتن ضریب 0/361 و 0/282 بیشترین و کمترین ضریب تاثیر را در میزان تاب آوری سکونتگاه های روستایی دارند. در پایان پژوهش به منظور تاب آور کردن روستاها، راهبردهای راهگشا متناسب با یافته های پژوهش ارایه شد.