تحلیلی بر توزیع فضایی پایداری مسکن در سکونتگاه های روستایی ایران (مطالعه موردی: دهستان میانکوه، شهرستان اردل)

هدف از پژوهش کاربردی حاضر که با روش توصیفی تحلیلی انجام گرفت، بررسی وضعیت پایداری مسکن در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی و توزیع فضایی پایداری مسکن در بین 23 روستای واقع در دهستان میانکوه شهرستان اردل است. جامعه آماری پژوهش، همه سرپرستان خانوار دهستان میانکوه بودند که در بین آنها از 270 نفر به صورت تصادفی پرسش شد. نتایج بررسی وضعیت پایداری اجتماعی و اقتصادی مسکن در محدوده تحت مطالعه نشان داد که میانگین دو بعد مذکور به ترتیب 2/48 و 2/81 و پایین تر از حد متوسط بوده است. برعکس دو بعد مذکور، بررسی وضعیت پایداری زیست محیطی مسکن نشان داد که میانگین محاسبه شده برای این بعد 18/3 بوده و دارای وضعیت مناسب تری است. نتایج بررسی وضعیت کلی پایداری مسکن در دهستان میانکوه نشان داد که میانگین محاسبه شده (2/74) کمتر از متوسط مبناست و در نتیجه دهستان میانکوه به لحاظ پایداری مسکن در وضعیت مناسبی قرار ندارد. نتایج بررسی توزیع فضایی مسکن در دهستان میانکوه نشان داد که روستاهای محدوده تحت مطالعه به لحاظ پایداری مسکن، الگوی مشابهی را تجربه می کنند و تنها روستای شهرک کاظمیه که از ادغام چند روستا شکل گرفته، از کمترین پایداری برخوردار است و در مقابل روستای چلدان با موقعیت مناسب ارتباطی در بین روستاهای منطقه، دارای سطح بالاتری از پایداری مسکن است.