بررسی توان خودمراقبتی و برخی از عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان توحید شهر سنندج در سال 1395

دیابت به عنوان یک مشکل سلامت همگانی عمده در تمامی نقاط جهان قلمداد می شود. مهم ترین راهبرد کنترل بیماری های مزمن از جمله دیابت، رفتارهای خودمراقبتی می باشد؛ لذا این مطالعه با هدف تعیین توان خودمراقبتی و برخی از عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد.

این مطالعه مقطعی با رویکرد توصیفی- تحلیلی، بین 374 نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان توحید شهر سنندج انجام شد. این افراد با استفاده از روش نمونه گیری سیستماتیک انتخاب شده بودند. داده ها با استفاده از پرسشنامه ای مشتمل بر اطلاعات جمعیت شناختی و زمینه ای و پرسشنامه روا و پایای موجود جهت سنجش توان خودمراقبتی بیماران دیابتی، گردآوری شدند. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های متناسب تحلیل شدند. تمامی مراحل مطالعه حاضر طبق موازین اخلاقی اجرا گردید.

میانگین و انحراف معیار نمره توان خودمراقبتی 49/12±40/58 از 105 بود و در سطح متوسطی قرار داشت. تفاوت معناداری درتوان خودمراقبتی بیماران بر حسب متغیرهایی مانند جنسیت، توانایی اندازه گیری قند خون، وضعیت اشتغال، سابقه آموزش درباره بیماری دیابت، معاینه منظم دندانپزشکی و تزریق سالانه واکسن آنفلوانزا وجود داشت (05/0>P). بین تعداد سال های سپری شده از زمان تشخیص دیابت و توان خودمراقبتی همبستگی معنی دار و معکوسی وجود داشت (05/0>P و24/0-=r).

با توجه به سطح متوسط خودمراقبتی در اکثریت بیماران و نقش مهم خودمراقبتی در کنترل بیماری دیابت، ضرورت اجرای آموزش های لازم در مورد خودمراقبتی در میان بیماران دیابتی بیش از پیش احساس می شود.