تاثیر خستگی موضعی و عمومی بر متغیرهای میوالکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی در مردان جوان سالم فعال در مهارت پرش-فرود تک پا

با توجه به اینکه خستگی به عنوان پدیده ای شایع در طی فعالیت ‏های ورزشی و تمرینی شناخته می شود و فرض بر این است که این پدیده در اغلب موارد باعث اختلال در عملکرد حرکتی افراد و ایجاد آسیب های مختلف می‏شود، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر خستگی موضعی و عمومی بر متغیرهای میوالکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی در مردان جوان سالم فعال در اجرای مهارت پرش-فرود تک پا از ارتفاع بود.

20 آزمودنی مرد جوان سالم فعال در دسترس در تحقیق نیمه تجربی حاضر شرکت کردند. برای ایجاد خستگی موضعی از تست وینگیت و برای ایجاد خستگی عمومی ناشی از فعالیت تا حد واماندگی، از آزمون بروس استفاده شد. برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی (سرینی میانی، پهن خارجی، درشت نی قدامی، نازکی نی طویل، دوقلوی داخلی و نعلی) از دستگاه الکترومایوگرافی و برای تحلیل آماری داده ها، از روش آنوا با اندازه های تکراری برای بررسی اثر دو نوع خستگی موضعی و عمومی بر متغیرهای وابسته در سطح معناداری 05/0≥P استفاده شد.

نتایج تفاوت معناداری بین اثر خستگی موضعی و عمومی بر میانگین فعالیت نرمالیزه شده عضله سرینی میانی (046/0=P) و میزان فرکانس میانه عضله دوقلوی داخلی (019/0=P) را نشان داد، در حالی که بین میانگین و حداکثر فعالیت نرمالیزه شده و همچنین فرکانس میانه عضلات سرینی میانی، پهن خارجی، درشت نی قدامی، نازکی نی طویل و نعلی تفاوت معناداری بین دو نوع خستگی موضعی و عمومی مشاهده نشد (05/0<P).

با توجه به یافته ‏های تحقیق حاضر، به نظر می‏رسد که میزان اثر نوع اعمال خستگی موضعی و عمومی بر عملکرد عضلات اندام تحتانی حین اجرای حرکت پرش-فرود تک پا یکسان است.