بررسی آگاهی متخصصان تیم توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی، درمانی تبریز از روش های ارتباطی مکمل و جایگزین

 امروزه توانایی برقراری ارتباط از طریق گفتار از توانایی های منحصربه فرد نوع بشر است. افرادی که به هر دلیل، توانایی سخن گفتن را از دست داده باشند، نمی توانند به شیوه موثر ارتباط برقرار کنند. روش های ارتباطی مکمل و جایگزین به عنوان راهکاری مناسب برای کمک به این افراد مطرح شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی میزان آگاهی تیم توان بخشی شاغل در دانشگاه علوم پزشکی تبریز از خدمات روش های ارتباطی مکمل و جایگزین است.

در پژوهش حاضر که از نوع مقطعی و توصیفی-تحلیلی است. 31 نفر از تیم توان بخشی شاغل در بیمارستان ها و کلینیک های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی تبریز در این پژوهش شرکت کردند و میزان آگاهی آن ها از خدمات روش های ارتباطی مکمل و جایگزین مورد بررسی قرار گرفت. برای آگاهی سنجی از پرسشنامه ی محقق ساخته با روایی محتوایی 31/76 استفاده شد. نتایج با استفاده از نرم افزار 22spss مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته ها نشان داد که 7/38 درصد شرکت کنندگان، هیچ گونه آشنایی با اصطلاح خدمات ارتباط مکمل و جایگزین نداشتند و یا آشنایی کمی داشتند، تنها 4/6 درصد از آن ها آشنایی کامل با این اصطلاح داشتند. بیشترین آشنایی شرکت کنندگان (6/80 درصد) با سیستم های ارتباطی ساده از جمله کاغذ و خودکار بود.

به نظر می رسد که متخصصان، آشنایی محدودی با خدمات ارتباطی مکمل و جایگزین و جامعه هدف این خدمات دارند؛ بنابراین نیاز به آموزش به این متخصصان در این زمینه به صورت نظری و بالینی وجود دارد.