تاثیر آتل گیری اندام فوقانی بر سرعت و آهنگ راه رفتن

 حرکات اندام فوقانی و دست ها می توانند الگوهای حرکتی راه رفتن را تغییر داده و یا در آن مداخله ایجاد کنند، اما معمولا در تجزیه و تحلیل های راه رفتن این بخش نادیده گرفته می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آتل گیری اندام فوقانی بر سرعت و آهنگ راه رفتن می باشد.

از 30 نفر آزمودنی سالم (میانگین±انحراف معیار سن: 34/5±56/29 سال، BMI: 25/3±06/24 کیلوگرم بر متر مربع) خواسته شد ابتدا به صورت عادی و با سرعت معمول خود و سپس در همان سرعت با قرارگیری دست غالب و سپس دست غیرغالب در آتل، در مقابل سیستم آنالیز حرکت Vicon راه بروند. سپس با استفاده از نرم افزار متلب، داده ها استخراج و جهت تجزیه و تحلیل از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد)، آزمون شاپیرو-ویک (بررسی نرمال بودن توزیع داده ها) و آزمون t همبسته برای مقایسه سرعت و آهنگ راه رفتن هر کدام از الگوها با وضعیت عادی استفاده گردید (05.0≤P).

نتایج آزمون t همبسته اختلاف معناداری را بین دو وضعیت نوسان طبیعی و قرارگیری دست غالب در آتل و نیز نوسان طبیعی و قرارگیری دست غیرغالب در آتل در میانگبن متغیر سرعت راه رفتن نشان داد، اما در زمینه آهنگ راه رفتن علی رغم کاهش میانگین، بین هیچ کدام از وضعیت ها و الگوها در مقایسه با الگوی نوسان طبیعی تفاوت معناداری دیده نشد (05.0≤p).

با توجه به نتایج پژوهش حاضر شاید بتوان عنوان کرد که بهتر است در موارد عدم ضروری در بیماران مختلف، جهت حفظ سرعت راه رفتن نرمال، از اسلینگ استفاده نشود، زیرا این افراد به دلیل ایجاد افزایش سرعت در راه رفتن ممکن است دچار تغییر در الگوی راه رفتن، عدم تعادل و زمین خوردن شوند.