جغرافیای ارتباطی سینمای ملی ایران

با اینکه سینمای ایران فیلم های بسیار ناب جهانی ساخته که عظیم و باشکوه نیز بوده، و سینمای ایران به دلیل برخی ویژگی ها و مختصات خاص خود، از انواع الگوهای جاری و فعال سینمایی در جهان، متفاوت و متمایز است، با این حال، سینمای ملی ایران شکل نیافته است. هدف اصلی این مقاله، ترسیم حوزه های جغرافیای ارتباطی سینمای ملی ایران است تا مبنای حرکت و نقشه راهی روشن تر و چارچوب مند را برای رویکرد ملی سینماگران کشور تصویر نماید. تاکنون اثری متمرکز بر «جغرافیای ارتباطی سینمای ملی ایران» نگاشته نشده است. این مقاله، بر مبنای مطالعه کیفی میان رشته ای به ویژه با تمرکز بر جغرافیای فرهنگی، نگاشته شده است. پرسش اصلی مقاله آن است که حوزه های جغرافیای ارتباطی سینمای ملی ایران، کدامند؟ فرض بر آن است که باید پیش از برداشتن هرگامی به منظور دستیابی به سینمای ملی، حوزه های مختلف جغرافیای فرهنگی سینمای ملی از جمله حوزه های جغرافیای ارتباطی سینمای ایران را تبیین کرد. بر اساس نتایج، مهمترین حوزه های جغرافیای ارتباطی در سینمای ملی ایران، عبارتند از: جغرافیای زبان فارسی، جغرافیای ازدواج ایرانی، جغرافیای مهاجرت، جغرافیای فکری - شناختی، جغرافیای تخیل، جغرافیای موسیقی، جغرافیای نقاشی (نگارگری)، جغرافیای مساله و مشکل، و جغرافیای انحلال فرهنگی.