عکاسی دیجیتال: ارتباط، هویت، خاطره

عکس گرفتن اساسا دیگر عملی در ارتباط با ثبت خاطره، به منظور محافظت از میراث تصویری خانواده نیست، اما به طور فزاینده ای تبدیل به ابزاری برای شکل دهی هویت افراد و ارتباط شده است. استفاده از دوربین های دیجیتال، دوربین های موبایل، وبلاگ های تصویری و دیگر ابزارهای چندمنظوره عکس را به عنوان زبان مرجح نسل جدیدی از کاربران رواج داده است. هدف این مقاله بررسی این موضوع است که تغییرات تکنیکی (دیجیتال شدن) در ترکیب با بینش های در حال رشد علوم شناخت شناسی و تحولات اجتماعی- فرهنگی، چگونه بر عکاسی شخصی تاثیر گذاشته است. دست کاری فزاینده ی تصاویر عکاسی ممکن است متناسب با نیاز افراد به بازسازی خود، ارتباط لحظه ای و برقراری پیوند باشد. هرچند، همین انعطاف پذیری ممکن است کنترل ما را در آینده جهت هدف گذاری مجدد و بازسازی عکس هایمان کاهش دهد. مقوله ی خاطره بواسطه ی ابزارهای چندمنظوره دیجیتال ریشه کن نشده در عوض همان طور که غالب عکس ها از طریق خطوط ارتباطی فرستاده شده و از فضایی مجازی سر درمی آورند، کارکرد خاطره سازی در ذات شبکه ای و گسترده عکاسی دیجیتال دوباره ظهور می کند.