اثر تمرین مقاومتی کم شدت و هوازی تناوبی شدید بر غلظت سرمی اینترلوکین-6 و مارکرهای مقاومت انسولین در مردان چاق و جوان

فعالیت ورزشی منظم یک راهکار مفید در کاهش مارکرهای التهابی است، اما هنوز مشخص نیست، کدام برنامه تمرینی مطلوب تر است. بنابراین، در پژوهش حاضر، اثر 12 هفته تمرین مقاومتی کم شدت و هوازی تناوبی شدید بر سطوح سرمی اینترلوکین-6 و مارکرهای مقاومت انسولین در مردان چاق و جوان مقایسه شد.

در این مطالعه نیمه تجربی، 38 مرد چاق و جوان (سن = 2/5±4/28 سال و چربی بدن% = 5/1±5/27) به طور تصادفی در گروه های تمرین مقاومتی کم شدت (14 نفر)، هوازی تناوبی شدید (12 نفر) و کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. برای مقایسه با مردان چاق، یک گروه از مردان غیرچاق (سن = 9/5±0/27 سال، چربی بدن% = 6/2 ± 5/15 و 15 نفر) در مطالعه وارد شد. آزمودنی ها به مدت 12 هفته و سه جلسه در هفته برنامه های تمرین (گروه مقاومتی کم شدت: 10 حرکت با شدت 50-30 درصد یک تکرار بیشینه و گروه هوازی تناوبی شدید: 16 دقیقه دویدن به صورت تناوبی با شدت 90-80 درصد ضربان قلب بیشینه و 3 دقیقه ریکاوری بین تناوب ها) اجرا کردند. داده ها با استفاده از SPSS نسخه 18 تحلیل شد.

آزمون t مستقل نشان داد غلظت گلوکز (0/01=P)، انسولین (0/04=P) و شاخص مقاومت انسولین (0/02=P) در مردان چاق بالاتر از مردان غیرچاق بود، اما تفاوت معناداری در غلظت IL-6 مشاهده نگردید (0/14 = P). تحلیل واریانس دوطرفه مشخص کرد، پس از برنامه های تمرین، انسولین و شاخص مقاومت انسولین به طور مشابه و معناداری کاهش یافتند (0/05<P)، اما تغییر معناداری در گلوکز و IL-6 مشاهده نگردید (0/05>P).

در مجموع، مارکرهای مقاومت انسولین در مردان چاق بالاتر از مردان غیرچاق بود، اما تفاوت معناداری در IL-6 در این گروه ها مشاهده نشد. پس از برنامه های تمرین، انسولین و شاخص مقاومت انسولین به طور مشابه و معناداری کاهش یافت، اما تغییر معناداری در گلوکز و  IL-6ایجاد نگردید.