نشانه شناسی سیاسی معماری هخامنشی

این پژوهش بر آن است تا با تحلیل ساختار سیاسی معماری هخامنشی و معناکاوی نشانه های محوری آن (نقش مایه های موجودات برساخته)، چگونگی شکل گیری این هنر فراقومی و چرایی بازنمایی نشانه های اسطوره ای برگرفته از هنر پیشاهخامنشی فلات ایران و سرزمین های همجوار را با خوانش نوشتارهای دینی و اساطیری آن دوران واکاوی نماید و با بررسی موزه ای و کتابخانه ای، به پی جویی تطبیقی و تحلیلی ارتباط میان هخامنشیان با فرهنگ های گردآمده زیر بیرق آنان بپردازد. مهم ترین پرسش های این پژوهش معنای کهن الگویی نمادهای برساخته در معماری هخامنشی و چرایی کاربرد آن ها برای شکل دادن به یک هنر فراقومی است. در این راستا مفاهیم نمادین نه موجود برساخته که در بازمانده های معماری هخامنشی دیده می شوند (مرد بال دار، ماهی - مرد، گاو - مرد، حلقه بال دار، گاو بال دار، شاهین - شیر، گوپت، شیردال و موشخوشو) با واکاوی نوشتارهای اساطیری خاور باستان استخراج و سپس با بهره گیری از دسته بندی شش بخشی یاکوبسن در فرآیند انتقال معنا نشانه شناسی گردیده است. با بررسی سیاست رواداری فرهنگی هخامنشیان به نظر می رسد هدف از خلق این معماری تلفیقی و فراملی، برآوردن هنری ویژه و استحکام بخش برای امپراتوری، از درون فرهنگ های مردمان خاور باستان بوده است تا نمایندگان اقوام که به پارسه یا سایر بناهای هخامنشی گام می نهادند این مکان را آشنا و خود را جزیی از بدنه امپراتوری بدانند.