ارتباط دیسترس اخلاقی با مشخصات جمعیت شناختی پرستاران بخش مراقبت ویژه شهر تهران

دیسترس اخلاقی در حرفه پرستاری امری اجتناب ناپذیر است. پرستاران به دنبال دیسترس اخلاقی دچار علایمی مانند سردرگمی، ترس، اضطراب و بی قدرتی می شوند و همین امر منجر به نارضایتی شغلی و ترک محل خدمت پرستاران می شود. مطاله حاضر با هدف تعیین رابطه دیسترس اخلاقی با مشخصات جمعیت شناختی پرستاران بخش مراقبت های ویژه در مراکز آموزشی و درمانی شهر تهران طراحی و اجرا گردیده است.

این مطالعه مقطعی از نوع همبستگی توصیفی است و نمونه ها شامل 200 نفر از پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه مراکز منتخب شهر تهران هستند که با روش نمونه گیری طبقه ای با تخصیص متناسب انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامهCorly  جمع آوری شد و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شد.

نتایج نشان داد که میانگین فراوانی دیسترس اخلاقی 96/48 با انحراف معیار21/18 نزدیک به میانه نمره ابزار (49) بود و میانگین شدت دیسترس اخلاقی 04/52 با انحراف معیار 43/18 از میانه نمره ابراز (49) بالاتر بود. همچنین ارتباط آماری معنی داری میان فراوانی دیسترس اخلاقی با نوع بخش محل خدمت وجود داشت (014/=P). فراوانی دیسترس اخلاقی در بخش ICU-OH به طور معنی داری کمتر از دو بخش (040/0 CCU (P= و (018/0P =)ICU  بود و در دو بخش ICU و CCU این اختلاف معنی دار نبود. ارتباط معنی دار آماری میان شدت دیسترس اخلاقی با بخش محل خدمت پرستاران مورد پژوهش وجود داشت (030/0 P=). همچنین در بخش ICU-OH به طور معنی داری شدت دیسترس اخلاقی کمتر از بخش CCU (005/0P=) و ICU (008/0 P=) بود و در دو بخش ICU وCCU تفاوت معنی دار وجود نداشت. شدت و فراوانی دیسترس اخلاقی با سایر متغیرهای جمعیت شناختی ارتباط آماری معنی داری نداشتند.

دیسترس اخلاقی در پرستاران بخش مراقبت ویژه در حد متوسط گزارش شد که می تواند در امر مراقبت از بیماران و سلامت کارکنان تاثیر منفی داشته باشد. به همین سبب نتایج این پژوهش خطاب به مسیولین و مدیران پرستاری است که سیاست های درمانی متناسبی برای کاهش دیسترس اخلاقی در میان پرستاران بخش مراقبت های ویژه اتخاذ نمایند.

* فرمول ها به درستی نمایش داده نمی شوند.