نقش خودشفقتی و نیرومندی ایگو در اختلال استرس تروماتیک ثانویه همسران جانبازان جنگ

از آنجایی که سازمان بهداشت جهانی، سلامت روان را چیزی فراتر از فقدان محض بیماری معرفی کرده است، تمرکز پژوهشی بر خصوصیات مثبت شخصیتی و منابع درونی افراد در مقابله گری با آشفتگی های روانی فزونی یافت.

پژوهش حاضر، با هدف بررسی نقش خودشفقتی و نیرومندی ایگو در اختلال استرس تروماتیک ثانویه همسران جانبازان جنگ انجام گرفت.

در این پژوهش توصیفی - همبستگی، نمونه نهایی مشتمل بر 152 نفر از همسران جانبازان جنگ با تشخیص اختلال استرس تروماتیک ثانویه استان کرمانشاه در سال 1398 بود. شرکت کنندگان از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه خودشفقتی ریس و همکاران،(Reis et al.’s Self-Compassion Scale) مقیاس روانشناختی قدرت ایگو (Psychological Ego Strength Scale) و مقیاس آسیب ثانویه (Secondary Trauma Questionnaire-STQ) استفاده شد. با کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه 25 و روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی ساده داده ها تحلیل شدند.

نتایج پژوهش حاکی از آن بود که میانگین نمرات برای استرس تروماتیک ثانویه (55 / 10 ± 43 / 63)، برای خودشفقتی(20/91±7/15) و برای نیرومندی ایگو معادل با (69 / 10 ± 07 / 60) بود. علاوه بر این، هم خودشفقتی (416 / r=-0) و هم نیرومندی ایگو (278 / r=-0) با استرس تروماتیک ثانویه همبستگی منفی و معنی داری داشتند. مطابق با تحلیل رگرسیون خود شفقتی با (37 / β=-0) و قدرت ایگو با (20 / β=-0) پیش بینی کننده های معکوس و معنادار استرس تروماتیک ثانویه بودند.

بر اساس نتایج این مطالعه، تقلیل صفات مثبت شخصیتی مانند خودشفقتی و قدرت ایگو به عنوان یک منبع مقابله گری در قربانیان ثانویه تروما، خطر آسیب پذیری روانی آن ها را افزایش می دهد. پیشنهاد می شود که نقش این عوامل در درمان اختلالات وابسته به تروما و استرس لحاظ شود.