بررسی ارتباط بین خودمراقبتی با پریشانی عاطفی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز تحقیقات درمانی دیابت شهر یزد در سال 1397

دیابت شایع ترین بیماری متابولیک در جهان می باشد و خودمراقبتی از راهکارهای اساسی جهت کنترل بیماری محسوب می شود. مطالعات متعدد، علت عدم انجام خودمراقبتی مطلوب در بیماران دیابتی را موانع روانی می دانند و به نظر می رسد یکی از عوامل موثر بر آن، پریشانی عاطفی باشد. بنابراین این مطالعه باهدف تعیین ارتباط بین خودمراقبتی با پریشانی عاطفی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.

در این مطالعه توصیفی مقطعی از نوع همبستگی، تعداد 380 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو، از میان افراد مراجعه کننده به مرکز تحقیقات درمانی دیابت یزد در سال 1397 به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه پریشانی عاطفی و پرسشنامه خودمراقبتی بیماران دیابتی بود. داده ها پس از جمع آوری، از طریق نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 و آزمون های آماری توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.

 نتایج نشان داد که میانگین نمره خودمراقبتی بیماران 13/13 ± 65/56 و میانگین نمره پریشانی عاطفی آنان 15/15 ± 82/40 بود، بنابراین خودمراقبتی و پریشانی عاطفی اکثر بیماران در حد متوسط بود. بر اساس ضریب همبستگی پیرسون، بین نمره خودمراقبتی و پریشانی عاطفی بیماران دیابتی همبستگی منفی و معنی دار مشاهده شد (25/0- =r، 01/0 = p).

 با توجه به اینکه کاهش پریشانی عاطفی، به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار بر بهبود رفتارهای خود مراقبتی بیماران می باشد، بنابراین نیاز توجه به آن در برنامه های آموزشی و مشاوره ای، جهت افزایش رفتارهای خودمراقبتی بیماران و پیشگیری از عوارض دیابت احساس می شود.