ارتباط بین ویژگی های آنتروپومتریک، استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن و ثبات پاسچرال در افراد نظامی

یکی از مشکلاتی که افراد پرتحرک به ویژه نظامیان با آن روبرو هستند، میزان بالای وقوع آسیب های عضلانی-اسکلتی و به دنبال آن از دست رفتن زمان خدمت و هزینه های گزاف ناشی از آن است. این آسیب ها به دلایل مختلفی اتفاق می افتند که برخی از آنان قابل اصلاح و پیشگیری هستند. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط همبستگی بین برخی ویژگی های آنتروپومتریک، استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن و ثبات پاسچرال پویا می باشد.

در مطالعه حاضر 30 تکاور نظامی (سن 4/76 ± 29/45) بودند که تحت ارزیابی و اندازه گیری قرار گرفتند. ابتدا ویژگی های آنتروپومتریک شامل قد، وزن و شاخص توده بدن (BMI)، مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس آزمون های میدانی مگیل (استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن) و آزمون سنجش ثبات پاسچرال پویا روی آنان اجرا گردید. در انتها داده های به دست آمده از طریق آزمون همبستگی پیرسون (0/05>P) تحلیل شد.

نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین شاخص های مورد نظر آنتروپومتری و استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن آزمودنی ها و شاخص DPSI همبستگی معناداری وجود ندارد. اما بین برخی شاخص ه ای آنتروپومتری و استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن همبستگی معنادار وجود داشت (0/05>P).

نتایج پژوهش حاضر نشان داد بین برخی ویژگی های آنتروپومتریک (وزن، BMI) و استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن (آزمون های پلانک) ارتباط معناداری وجود دارد. بدین معنا که هر چه وزن و BMI افراد کاهش پیدا کند نمرات آزمون مگیل به ویژه آزمون های پلانک و پلانک از طرفین بهتر خواهند شد. در نتیجه، کنترل وزن به ویژه در کارکنان نظامی به منظور کاهش ضعف در عضلات ناحیه مرکزی و در نهایت جلوگیری از بروز کمردرد که امری نسبتا شایع می باشد ضروری است.