اثربخشی آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد برباورهای انگیزشی و افق زمانی دانشجویان دارای رفتارهای خودشکن تحصیلی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد پذیرش و تعهد بر باورهای انگیزشی و افق زمانی دانشجویان دارای رفتارهای خودشکن تحصیلی دانشگاه ولی عصر رفسنجان انجام گرفته است.

پژوهش به روش نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه ولی عصر رفسنجان در سال تحصیلی 96-95 بودند، نمونه شامل 40 نفر از دانشجویان دارای رفتارهای خودشکن تحصیلی بود که به شیوه نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر) گنجانده شدند. گروه آزمایشی به مدت 8 هفته و هر هفته یک جلسه گروهی دو ساعته تحت آموزش قرار گرفتند. گروه کنترل در طول این مدت هیچ آموزشی را دریافت نکردند.  آزمودنی ها توسط مقیاس های شناخت و رفتار خودشکن کانینگهام (2007)، راهبردهای انگیزشی برای یادگیری پنتریچ و دی گروت (1990) و چشم انداز زمان زیمبادرو (1999) قبل و بعد از آموزش و پس از اتمام مرحله پیگیری سه ماهه مورد ارزیابی قرار گرفتند. تحلیل داده های پژوهش به کمک نرم افزار آماری «اس. پی. اس. اس. 22» و به دلیل رعایت نشدن مفروضه همگنی واریانس کوواریانس از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری با اندازه گیری مکرر و با تصحیح گرین - هاوس استفاده شد.

یافته های مربوط به آزمون های تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون و پیگیری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد آموزش مبتنی بر رویکرد پذیرش و تعهد بر کاهش رفتارهای خودشکن تحصیلی و متعاقبا بر باورهای انگیزشی و افق زمانی دانشجویان دارای رفتارهای خودشکن تحصیلی  اثربخش بوده است.

نتایج نشان داد که آموزش پذیرش و تعهد  منجر به کاهش رفتارهای خودشکن تحصیلی، کاهش اضطراب امتحان،افزایش خودکارآمدی و انگیزه درونی و همچنین افزایش اهمیت نسبت به دیدگاه های زمانی آینده هدفمند در دانشجویان دارای رفتارهای خودشکن می شود.