مقایسه دو روش «ایفای نقش» و «آموزش بر بالین» در آموزش جابجایی و انتقال بیماران ضایعه نخاعی در دانشجویان کاردرمانی

ارتقای آموزش مستلزم استفاده از روش هایی است که دانشجویان بتوانند، بهتر یاد بگیرند و نقش فعال در امر یادگیری داشته باشند. دستیابی به چنین هدفی، مستلزم این است که مدرسان در طراحی روش تدریس، از شیوه های نوین آموزش استفاده کنند. مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی تاثیر آموزش روش جابجایی و انتقال بیماران ضایعه نخاعی به دو روش "ایفای نقش"و "آموزش بر بالین" بر میزان دانش، نگرش و مهارت دانشجویان کاردرمانی انجام گرفت.

پژوهش حاضر یک مطالعه ی نیمه تجربی با طرح دوگروهی پیش آزمون و پس آزمون است که 38 نفر از دانشجویان کارشناسی پیوسته ی رشته ی کار درمانی با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس با روش تصادفی ساده در دو گروه 19 نفره قرار گرفتند. محتوای آموزشی انتقال و جابجایی بیماران ضایعه نخاعی از طریق آموزش دو روزه تیوری با روش سخنرانی و پرسش و پاسخ برای هر دو گروه ارایه شد. سپس به منظور آموزش عملی، دانشجویان به دو گروه آموزش (روش ایفای نقش و آموزش بر بالین) تقسیم شدند. قبل و پس از آموزش عملی پرسشنامه های دانش و نگرش و چک لیست مشاهده ای مهارت از هر دو گروه جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از آزمون ویلکاکسون و آزمون یومن ویتنی طریق نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شدند.

 نتایج نشان داد که بین دانشجویان دو گروه ایفای نقش و آموزش بر بالین از لحاظ سن، جنسیت و وضعیت تاهل تفاوت معنی داری وجود ندارد. پس از آموزش عملی طبق نتایج بدست آمده تفاوت معنی داری بین دو گروه در تغییر میزان دانش (0/019=P) و مهارت از نظر جنبه محتوای آموزشی عمومی (0/006=P)، محتوای آموزشی اختصاصی (0/000=P)، شروع ارتباط (0/001=P) مشاهده شد. همچنین نتایج نشان داد که بین نگرش دانشجویان هر دو گروه، آموزش بر بالین تفاوت معنی داری وجود دارد (0/023=P)، اما در آموزش ایفای نقش مقدار نگرش معنی دار نبود.

 با توجه به نتایج حاصله، شیوه آموزش بر بالین می تواند در سطوح دانش و مهارت یادگیری و نگرش دانشجویان کاردرمانی نسبت به روش ایفای نقش بهتر عمل کند و به عنوان یک روش آموزشی در علوم پزشکی، کیفیت آموزشی را افزایش دهد.