تحلیل جامعه شناختی نقش برجسته های ساسانی از منظر بدن مندی مطالعه موردی: نقش برجسته های شاپور اول

بدن فرد به مثابه ی قلمرویی کوچک در جهان است که فقط متعلق به خود شخص است. انسان فقط به واسطه ی وجود داشتن به صورت جسمانی است که می تواند در عالم حضور داشته باشد. بدن مندی یا تجربه ی جسمی و ذهنی هستی، شرط ارتباط ما با جهان پیرامون است؛ اما هنگامی که از یک شاه (شاپور اول) صحبت می کنیم، باید بدانیم که نمی توان بدن شاه را بدنی هم-چون بدن سایر مردم به حساب آورد؛ چرا که شاهان دارای دو بدن هستند؛ بدن جسمانی و بدن نمادین. بدن جسمی شاه بعد از مرگ او از بین می رود و در خاک می رود، اما بدن نمادین او پس از مرگ بدن جسمی اش، کماکان به زندگی خود ادامه خواهد داد. پی بردن به این مساله از طریق خوانش بدن مندانه ی تصاویر شاه امکان پذیر است. به دو شیوه می توان مدارک باستان شناسی را از منظر بدن مندی مطالعه کرد؛ اول این که به بدن ها به مثابه ی «صحنه ی نمایش» بنگریم که در آن ها مفاهیم اجتماعی ثبت شده و روابط قدرت به نمایش گذاشته شده است؛ دوم، با رویکردی پدیدارشناسانه، بدن را به عنوان یک شی و بخشی از جهان مادی تفسیر کنیم. در این پژوهش از خلال بررسی بدن مندانه ی نقش برجسته های متعلق به شاپور اول و خوانش حالات رفتاری او در این نقش ها، به تعریف و تفسیر دو بدن شاه خواهیم پرداخت و این مساله را که «بدن دوم شاه چگونه به وجود می آید» نیز بررسی خواهیم کرد.