طراحی و بررسی اثربخشی برنامه هنردرمانی خانواده محور بر سازگاری کودکان مبتلا به سرطان

پژوهش حاضر با هدف طراحی برنامه هنردرمانی خانواده محور قابل اجرا در بیمارستان، و ارزیابی اثربخشی آن بر سازگاری کودکان مبتلا به سرطان انجام شد.

این پژوهش یک مطالعه تک آزمودنی از نوع A-B است که نوعی پژوهش آزمایشی به شمار می-رود. جامعه آماری پژوهش شامل تمام کودکان 9 تا 14 ساله بستری در مرکز طبی کودکان از آبان تا بهمن 1397 بود که از میان آن ها تعداد پنج کودک به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب شدند. هر کودک همراه با مادر خود تعداد هشت جلسه هنردرمانی خانواده محور دریافت کرد. ابزار پژوهش حاضر، چک لیست نمودهای زیستی-روانی-اجتماعی ناسازگاری در بیمارستان (پوررضاییان، بشارت، کوچک زاده و فراهانی، 1397) و راهبردهای سازگاری کودکان- بازنگری نخست (آیرز و ساندلر، 1999) بودند. داده های پژوهش با استفاده از نمودارها و جدول های مخصوص طرح های تک آزمودنی مورد تحلیل قرار گرفتند. به علاوه، میزان اندازه اثر و شاخص تغییر پایا نیز گزارش شد.

یافته های پژوهش نشان داد که هنردرمانی خانواده محور به طور معناداری سبب کاهش نمودهای ناسازگاری و راهبرد اجتناب (05/0 > P) از یک سو، و افزایش راهبرد جست و جوی حمایت (05/0 > P) از سوی دیگر شده است.

با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که هنردرمانی خانواده محور قادر است سبب کاهش ناسازگاری کودکان مبتلا به سرطان بستری در بیمارستان و تغییر راهبردهای سازگاری آن ها شود. بنابراین این روش را می توان به عنوان یکی از روان درمانی های مفید و کاربردی در بیمارستان به ویژه برای کودکان مبتلا به سرطان دانست.