اثر دیازپام بر پارامترهای بافتی بیضه و اسپرماتوژنز موش های صحرایی

ناباروری، ناتوانی جنسی فعال است. عوامل مردانه مسوول 50 درصد از موارد ناباروری است. اختلال در عملکرد اسپرم و آسیب در اسپرماتوژنز از شایع ترین علل ناباروری مردان است. دیازپام نیز دارویی مسکن و خواب آور از گروه بنزودیازپین ها است که مصرف طولانی مدت آن می تواند اعتیادآور باشد. این مطالعه به منظور تعیین اثر داروی دیازپام بر پارامترهای بافتی بیضه و اسپرماتوژنز موش های صحرایی انجام شد.

در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 200-250gr انتخاب و به طور تصادفی به پنج گروه شش تایی تقسیم شدند. دوزهای 2، 3، 4 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن دیازپام به مدت 14 روز به گروه ها به صورت داخل صفاقی تزریق گردید. به گروه کنترل سرم فیزیولوژی تزریق شد. سپس موش ها بیهوش و بیضه، دفران و اپیدیدیم خارج و برای بررسی بیضه، تحرک اسپرم و درصد اسپرم زنده مورد مطالعه قرار گرفتند.

وزن، قطر بزرگ و کوچک بیضه، درصد اسپرم های زنده و تعداد اسپرم با تحرک رو به جلو در مقایسه گروه کنترل با گروه های تزریقی در دوز 3mg/kg/bw در تمامی فاکتورها غیر از تعداد اسپرم با تحرک رو به جلو، کاهش نشان دادند. در سایر گروه ها تنها وزن بیضه در دوز 2mg/kg/bw کاهش آماری معنی داری داشت (P<0.05).

داروی دیازپام می تواند بر روند اسپرماتوژنز تاثیر کاهشی داشته باشد.