رویکرد تاریخ‏‏گرایی‏ نو در خاطرات شفاهی (مطالعه موردی: خاطرات عزت شاهی)

تاریخ‏گرایی‏نو یکی از رویکردهای بین رشته ‏ای است که برای نشان دادن لایه‏ های پنهان وقایع، تاریخ را به عنوان متن مورد توجه قرار می‏دهد. خاطرات عزت شاهی، روایتی از پایداری و مبارزه فردی است که مورد اعتماد بسیاری از گروه ‏های مبارز علیه رژیم پهلوی بود. در این روایت تاریخی، تعامل و تقابل گفتمان حاکمیت و بازتولید شبه‏ گفتمان‏ های رقیب در سه مقطع پیش از زندان، درون زندان و پس از پیروزی انقلاب‏ اسلامی نشان‏ داده‏ شده است. در این پژوهش با رویکرد تاریخ‏گرایی‏نو، اثر مذکور را در دو تقسیم ‏بندی کلان و خرد و شش سطح جزیی تر مورد بررسی قرارداده ‏ایم. یافته‏ ها نشان می‏دهد این اثر در حوزه تاریخ شفاهی انقلاب اسلامی با نگرشی جزیی‏نگر  ضمن تقسیم بندی گفتمانی، به توصیف کیفیت سیطره و تشتت حاکمیت، قدرت و افول درون گروهی نیروهای معارض و درنهایت چند پارگی جامعه ایرانی در دو دهه چهل و پنجاه می پردازد.راوی برای صورت‏بندی مناسبات ایدیو لوژیک قدرت به شرح رفتارهای سیاسی خرده ‏گفتمان های متنازع می پردازد. این کتاب با بهره گیری از اسناد تاریخی درون متنی و انضمامی (توضیحات تدوین کننده) نشانه ‏ها وکیفیت شکل‏ گیری قدرت رابیان می کند.در بخش دیگر این پژوهش ضمن مثال هایی تضاد، دوگانه‏ گویی، پوشیده‏ گویی و محدودیت‏ های ایدیولوژیکی قدرت های متنازع در بافت متن  نشان داده شده است.