نبوغ انسانی، تفسیر مستشرقان از حقیقت وحی

وحی، نوعی تکلم الهی و غیر مادی ست که از راه حس و تفکر عقلی قابل درک نیست، بلکه برخی از انسان های پاک سرشت، به خواست و عنایت الهی، اسرار و رموز هستی را از طریق وحی دریافت می کنند. در طول تاریخ، اندیشمندان ادیان مختلف، بر الهی بودن وحی اتفاق نظر داشتند، اما پس از رشد علوم تجربی و رواج حس گرایی، برخی از مستشرقین غربی، هر نوع ارتباط با غیب را انکار کردند. آنها از یک سو با انبوه معارف والا و جامع قرآن کریم رو به رو بودند و از سوی دیگر نمی خواستند یافته های علوم تجربی را انکار کنند. بنابراین، برای جمع بین علوم مادی و عقیده به نبوت، وحی را نوعی نبوغ  ذاتی پیامبران خواندند. این نوشتار، با منابع کتابخانه ای، به روش تحلیلی با دلایل عقلی و نقلی، بر ناروابودن  این نظریه تاکید می کند.