بررسی ارتباط پارامترهای رشد هوشمند و تئوری چیدمان فضا در انواع بافت های شهری (نمونه موردی: بجنورد)

با گذشت زمان و گسترش شهرها مسایل مختلفی اعم از مشکلات ترافیکی، آلودگی های صوتی و هوایی، پراکنده رویی، ناسازگاری کاربری ها و... گریبان گیر مدیران و برنامه ریزان شهری است. توسعه پایدار از جمله روش هایی است که با تکیه بر استفاده حداقلی از منابع سعی در بهبود معضلات فعلی شهرها دارد. یکی از مولفه های این الگو، رشد هوشمند است که مدعی انطباق با اصول پایداری است.این مقاله سعی دارد با بررسی پارامترهای اصلی رشد هوشمند و انطباق آن با مولفه های تیوری چیدمان فضا در سه بافت شهری موجود در بجنورد به کشف روابط بین این شاخص ها بپردازد. در این راستا سه مولفه اصلی رشد هوشمند (قابلیت پیاده مداری، اختلاط کاربری و حمل و نقل عمومی) در این بافت ها با بهره گیری از روش TOPSIS و ANP بررسی شده اند. همچنین برای تحلیل شاخص های چیدمان فضا نیز از نرم افزار UCL Depthmap استفاده شده است.پژوهش حاضر از نوع توسعه ای بوده و از روش های میدانی، پرسشنامه و کتابخانه ای برای گردآوری اطلاعات استفاده شده است. نتایج حاصل بیانگر این است که شاخص های قابلیت پیاده مداری و اختلاط کاربری در سه بافت مورد بررسی تاثیر پذیر از هم پیوندی و اتصال پذیری معابر بوده اند و با افزایش این شاخص ها، افزایش پیاده مداری و اختلاط کاربری در بافت ها دیده می شود. اما در بررسی شاخص دسترسی به حمل و نقل عمومی در این پژوهش تاثیر پذیری یاد شده دیده نشده است.