بررسی اثرات بتائین بر بهبود سیمای بیوشیمیایی مدلآسم تجربی در موش Balb/c

آسم، بیماری التهابی مزمن مجاری هوایی است که با تحریک پذیری بیش از حد و انسداد مجاری هوایی مرتبط است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثرات بتایین بر بهبود سیمای بیوشیمیایی مدل آسم تجربی در موش BALB/c بود.

جامعه آماری مطالعه حاضر شامل 32 سر موش Balb/c بود که به طور تصادفی در چهار گروه مساوی قرار گرفتند. گروه اول شامل موش هایی بودند که تحت ایمونیزاسیون با اوآلبومین جهت القای مدل بیماری آسم قرار نگرفتند. گروه دوم، سوم و چهارم شامل موش هایی بودند که بعد از القای مدل بیماری به مدت 81 روز به ترتیب بافر فسفات نمکی، بتایین (1%w/w جیره به صورت محلول در آب آشامیدنی) و پردنیزولون (mg/kg3 به صورت محلول در آب آشامیدنی) دریافت کردند. سپس در روز 81 مطالعه، از موش های مورد مطالعه نمونه خون و طحال جهت بررسی اثرات تعدیل کنندگی ایمنی، جداسازی شد و در آزمایشگاه مورد بررسی قرار گرفت.

 تیمار موش های حساس شده با بتایین نسبت به گروه بیمار (آسمی) موجب کاهش معنادار میزان تولید آنتی بادی IgE، تکثیر سلول های طحالی و سایتوکاین های IL-5 و IL-17 گردید. سایتوکاین های TGF-β و INF-γ به طور معنی دار افزایش یافتند(05/0<p).

بتایین به عنوان یکی از ترکیبات طبیعی بدن اثرات معنی داری بر میزان تولید IgE و نیز برخی سایتوکاین های کلیدی در بیماری زایی آسم دارد. بنابراین، ماده مذکور را می توان به عنوان نوعی کاندید احتمالی برای تعدیل پاسخ های ایمنی در بیماری آسم در نظر گرفت.