ریل تایم فیلم: همزمانی و این همانی تصاویر در صحنه ی تئاتر

در نیمه ی دوم قرن بیستم، جستارها وکنکاش های علمی و عملی هنرمندان هم راستا با نظریه پردازان و منتقدین هنری امکان به وجود آوردن فرم ها و اشکالی را فراهم ساخت که دستاورد از میان برداشتن مرزبندی میان هنرها، تلفیق ژانرها و ادغام تکنولوژی های نوین با فرم تلفیقی دورگه ی سینما و تیاتر است که اصطلاح آن ریل تایم فیلم هنر و رسانه بود. در اواخر دهه ی نود میلادی ارایه شد و با فیلم زمان بیگ آرت گروپ توسط گروه آمریکایی ، تیاتر با کسب و اجرای قواعد ریل تایم فیلم حقیقی یا ریل تایم در سینما متفاوت است. در بیانی سینما (ضبط، مونتاژ، پخش) و سینما با گرفتن ویژگی های تیاتر (زنده، همزمانی تولید و ارایه ی اثر، حضور مخاطب) بخش هایی از عناصر ژانر خود را کنار گذاشتند تا در این فرم تازه از خود بازتعریفی نوین داشته باشند. هدف از این مقاله معرفی و شناسایی قابلیت های در به وجود آمدن فرم تازه اجرایی بر صحنه ی تیاتر است. چگونه سینما ریل تایم فیلم تکنیک چه امکانات تازه ای به تیاتر و سینما ریل تایم فیلم و تیاتر در صحنه با هم ادغام می شوند و بیگ آرت گروپ، مادر از سوسو اضافه می کند؟ این مقاله از طریق معرفی سه نمونه ی نمایشی: از هاینر گوبلز به بررسی اراریتیاریتیاکا موزه ی کلمات از گروه تیاترینو کلاندستینو و قاتل ساختاری این فرم نوظهور به روش توصیفی تحلیلی و با فنون جمع آوری اطلاعات اسنادی و مشاهده ی مستقیم می پردازد. نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر آن است که تیاتر از زبان و قواعد سینما در شکستن محدودیت های صحنه ای به نفع ارتقای زبان بیانی خود در متن، بازیگری و کارگردانی بهره می جوید. این فرم تلفیقی از طریق مبادله ی عناصر بیانی که در آن ملموس و غیرملموس به هم مبدل می شوند، منجر به بسط و توسعه ی دیداری و هم عرض آن توسعه ی شنیداری می شود و یک ابر فضای چندشاخه ای می سازد که در آن زنده و ضبط شده را نمی توان از هم تمیز داد و جدا کرد؛ در عین حال سینما از ویژگی زنده، حقیقی، غیربازتولیدی و همزمانی و در زمانی تیاتر بهره می جوید تا خود را از جرگه ی هنرهای معطوف به محصول، به هنرهای معطوف به فرآیند ارتقا دهد.