لزوم توجه به محوطه های بذرگیری در برنامه توسعه جنگل

بذرکاری و نهال کاری در عرصه های تخریب شده جنگلی و غیرجنگلی با هدف توسعه جنگل جزو برنامه های دایمی سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور در نواحی رویشی مختلف ایران است. یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار در استقرار، رشد، تولید زی توده و سازگاری جنگل کاری ها با پیامدهای غیر منتظره اقلیمی، کیفیت بذرهای مورد استفاده است. استفاده از بذرهای نامطلوب که سازگاری و تولید جنگل کاری ها را تحت الشعاع قرار می دهد از یک سو باعث هدررفت منابع شده و از سوی دیگر موجب فرسایش ژنتیکی و کاهش تاب آوری جنگل کاری ها در مقابل استرس های ناشی از خشکی، نوسان های شدید دما و طغیان آفات و امراض و در نهایت نابودی جنگل کاری ها می شود. به همین دلیل، تامین بذر از منابع مطمین یکی از اصلی ترین عامل موفقیت جنگل کاری ها محسوب می شود. به طور معمول، بذر را می توان از منابع مختلف از جمله تک درختان دارای بذر فراوان، محوطه های بذرگیری و یا باغ های بذر تامین کرد. تامین بذر از تک درختانی که توانمندی آنها در انتقال صفات برتر به نسل های بعد به اثبات نرسیده باشد، نه تنها استقرار و رشد نهال های مورد استفاده در جنگل کاری ها را تحت الشعاع قرار می دهد، بلکه باعث خالص سازی، تقویت خویشاوندی و آسیب پذیری شدید توده های جنگل کاری در مقابل استرس های محیطی می شود. از این رو، ضرورت دارد تا در برنامه های توسعه جنگل، ضمن توجه به تولید زی توده (چوب، برگ، علوفه، لاشریزه و غیره) به حفظ تنوع ژنتیکی نیز توجه شود. در بین منابع متعدد جمع آوری بذر، محوطه های بذرگیری از نظر توجه به جمع آوری بذر از پایه های درختی و درختچه ای متعدد، بیشتر از سایر منابع بذری می تواند به پایداری جنگل کاری ها در مقابله با استرس های محیطی در آینده کمک کند...