تعیین ترکیب شیمیایی، فراسنجه های تولید گاز و قابلیت هضم گیاه آستاراگالوس پودولوبوس (Astragalus podolobus) در مراحل مختلف فنولوژیکی و مقایسه آن با چند گیاه شورزیست در شرایط آزمایشگاهی

مطالعه ای به منظور تعیین ارزش تغذیه ای گیاه آستاراگالوس پودولوبوس و مقایسه آن با چند گونه گیاه شورپسند آتریپلکس کانسنس (Atriplex canescens)، سالسولاریجیدا (Salsola rigida)، لیسیوم (Lycium barbarum)، و درمنه دشتی (Lycium barbarum) در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. گونه های مورد مطالعه در سه مرحله رشد فنولوژیکی (رویشی، گل دهی و بذردهی) از منطقه داشلی برون گنبد کاووس جمع آوری شدند. نتایج نشان داد که در بین گونه های مختلف، از نظر ترکیب شیمیایی اختلاف وجود دارد (0/05>P). مقدار ماده آلی در دامنه 63/77تا 89/33درصد بود که بالاترین و پایین ترین مقدار آن به ترتیب در درمنه دشتی در مرحله گل دهی (89/33درصد) و گونه سالسولا در مرحله بذردهی (66/50درصد) مشاهده شد. بین گونه های مختلف از نظر پتانسیل و نرخ تولید گاز اختلاف وجود داشت (0/05>P)؛ بالاترین مقدار پتانسیل تولید گاز در مرحله رشد رویشی مربوط به گونه درمنه دشتی و در مراحل گل دهی و بذردهی مربوط به گونه آتریپلکس بود. گونه سالسولا پایین ترین مقدار قابلیت هضم ماده آلی، انرژی قابل متابولیسم و غلظت اسیدهای چرب کوتاه زنجیر را داشت. بین گونه های مختلف از نظر قابلیت هضم ماده خشک در مرحله رشد رویشی اختلاف وجود داشت (0/01>P). بالاترین و پایین ترین قابلیت هضم ماده خشک به ترتیب مربوط به گونه درمنه دشتی (58/66درصد) و آتریپلکس (50 درصد) بود. بالاترین مقدار عامل تفکیک در مرحله رشد رویشی مربوط به گونه سالسولا (7/37 میلی گرم بر میلی لیتر) و پایین ترین مقدار در مرحله بذردهی مربوط به گونه لیسیوم (3/42 میلی گرم بر میلی لیتر) بود. به طور کلی نتایج نشان داد که گونه های آستاراگالوس پودولوبوس و درمنه دشتی در مقایسه با سایر گونه ها، از قابلیت هضم ماده خشک، قابلیت هضم ماده آلی و تولید پروتئین میکروبی بالاتری برخوردار بودند.