بررسی تاثیر اصلاح تکنیک بر فعالیت عضلات منتخب در مردان فعال مبتلا به پرونیشن عملکردی مچ پا حین عملکرد فرود

مبتلایان به پرونیشن مچ پا که به شکل ویژه عوامل درونی خطرساز آسیب اندام تحتانی را به همراه دارند، بررسی استفاده از پارامترهای کنترل حرکتی و مشاهده اثر بخشی آن در اصلاح حرکت و پیشگیری از آسیب این افراد در شرایط نزدیک به فعالیت ورزشی و همراه خستگی محیطی و موضعی می تواند یافته سودمندی در جهت کاهش خطرپذیری آسیب این افراد باشد.

طرح تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی می باشد. 20 مرد جوان فعال با دامنه سنی و مبتلا به پرونیشین مچ پا در یک پروتکل خستگی عملکردی اندام تحتانی شرکت متعاقبا تست فرود از جعبه 30 سانتی متری و ارزیابی الکترومایوگرافی عضله همسترینگ را در چهار زمان بدون مداخله و بدون خستگی، با مداخله و بدون خستگی، بدون مداخله و با خستگی و با مداخله همراه خستگی انجام دادند.

نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان دارد که بین فعالیت عضلانی در زمان های بدون مداخله و بدون خستگی، با مداخله و بدون خستگی و همچنین با مداخله همراه خستگی تفاوت معنادار (p=0.001) وجود دارد و بین زمان های بدون مداخله و بدون مداخله همراه خستگی تفاوت معناداری (p>0.05) دیده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد اصلاح تکنیک فرود می تواند با تغییر فعال سازی عضله همسترینگ طبق فاکتور های کاهنده اثبات شده خطر آسیب زانو، مچ و نهایتا تنه را در مردان مبتلا به پرونیشن عملکردی مچ پا کاهش دهد.