بررسی تاثیر آموزش به روش بازخورد محور برشاخص های بهداشت دهان، خودکارآمدی و رفتارهای خود مراقبتی بهداشت دهان و دندان در دانش آموزان دختر دبیرستانی حاشیه شهر زاهدان در سال 1398

آموزش بهداشت دهان ودندان در خدمات اولیه بهداشتی و غربالگری کمک کننده می باشد. لذا انتخاب شیوه آموزشی موثر جهت انتقال دانش و مهارت های بهداشتی حایز اهمیت می باشد. با توجه  به توان بالقوه آموزش بازخورد محور در تغییر رفتار، مطالعه حاضر با هدف تاثیر این شیوه آموزشی بر شاخص های بهداشت دهان، خودکارآمدی و رفتارهای خود مراقبتی انجام شد.

این مطالعه نیمه تجربی بر روی دانش آموزهای دختر دبیرستانی در سال 1398 انجام شد. 70 دانش آموز بهروش تصادفی انتخاب  و سپس  به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. در گروه مداخله، برنامه آموزشی در 4 جلسه آموزش فردی بر مبنای بازخورد محور ارایه شد. داده ها در دو مرحله با استفاده از فرم اطلاعات فردی،پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی، پرسشنامه خودکارامدی بهداشت دهان و دندان،شاخص PBI جهت بررسی میزان التهاب لثه و شاخص Quigely Hein  برای بررسی پلاک دندانی جمع آوری شد و با استفاده از آمار توصیفیو آزمون های تحلیلی تی مستقل و تی زوجی با استفاده از نرم افزار SPSS با ویرایش 22 انجام شد.

دوگروهکنترلومداخلهازنظر متغیرهای فردی تفاوت معنی داری نداشتند.مقایسه میانگین نمرات پلاک دندانی و خونریزی لثه، تفاوت معنی داری را بین دوگروه نشان داد (001/0>P). آزمون تی زوجی نشان داد که گروه مداخله با بهبود وضعیت شاخص ها و گروه کنترل با افزایش معنی دار نمره خونریزی لثه (002/0=p) و پلاک دندانی (001/0>P) همراه بوده است.میانگیننمرات کل رفتارهای خود مراقبتی (001/0> P) و خودکارآمدی (001/0=p) در پایان مداخله در گروه مداخله افزایش معنی داری داشت.

آموزش بازخورد محور در بهبود شاخص های بهداشت دهان، خودمراقبتی و خودکارآمدی دانش آموزان موثر بود. پیشنهاد می شود از این  مدل به عنوان رویکردی جامعهنگر، جهت بهبود رفتارهای خود مراقبتی و شاخص های بهداشت دهان استفاده شود.