تهیه و ارزیابی عملکرد نانوذره های آلژینات پوشش داده شده با تری متیل کایتوسان (TMC) و پلی اتیلن گلایکول (PEG) برای رسانش خوراکی انسولین

در بیماران دیابتی، ترشح انسولین از لوزالمعده مختل شده که منجر به تزریق روزانه انسولین می شود. تزریق انسولین سبب ایجاد عفونت، درد و تنش در درازمدت می شود. دارورسانی خوراکی انسولین می تواند یک جایگزین مناسب برای تزریق باشد. هرچند در رسانش خوراکی، به دلیل تخریب آنزیمی در دستگاه گوارش، پایداری کم در pH  معده و سدهای فیزیکی مخاط روده، زیست دسترس پذیری انسولین پایین است. بنابراین، ساخت سامانه های کارآمد حامل، مانند نانوذر ه ها، می تواند راه حل مناسبی برای محافظت از داروهای حساس مانند انسولین باشد. هدف از این پژوهش، تهیه یک سامانه آلژینات/ تری متیل کایتوسان (TMC)/ پل ی اتیلن گلایکول (PEG) در اندازه نانو به منظور کنترل رهایش انسولین از آن و افزایش زمان ماندگاری  نانوذره در دستگاه گوارش است. نخست، اندازه نانوذره ها و بازده به دام افتادن (EE) انسولین، بهینه سازی شده و شرایط بهینه برای نسبت های انسولین/ آلژینات، TMC/ آلژینات و دور همزن، به ترتیب برابر با 1، 5/4 و rpm 500 به دست آمد. سپس، در شرایط بهینه، نانوذره های آلژینات بارگذاری شده با انسولین، تهیه شده و به دنبال آن، با TMC پوشش داده شدند و سرانجام، نانوذره ها توسط متوکسی پلی اتیلن گلایکول (mPEG) پگیله شدند. پس از بهینه سازی شرایط، اندازه نانوذره ها و EE  به ترتیب 195 نانومتر و % 39/92 به دست آمد و بازده بارگذاری (LE) انسولین در نانوذره ها % 75/21 محاسبه شد. برهمکنش بین لایه های گوناگون نیز، با آزمون FT-IR  تایید شده و بررسی رهایش انسولین در محیط های شبیه سازی شده معده (SGF) و روده (SIF) انجام شد. این مطالعه ها نشان دادند که بیش ترین میزان رهایش انسولین، در طی 6 ساعت اولیه بوده و پس از آن، روند رهایش به تقریب ثابت می شود. همچنین با پگیله کردن نانوذرات، میزان رهایش انسولین به مقدار چشمگیری افزایش می یابد.