ارزیابی رابطه کنش ارتباطی و پایداری شهری (مطالعه موردی: شهر تهران)

بسط نظریه کنش ارتباطی دیدگاه ‏‏های نوینی را در برنامه ‏‏ریزی شهری پدید ‏آورده ‏است و تدوین شاخص ‏‏های کنش ارتباطی با رویکرد شهرسازی می‏‏تواند مبنایی برای برنامه‏‏ ریزان شهری باشد. باتوجه به ‏اینکه راه حصول پایداری توجه توامان به بعد اجتماعی درکنار ابعاد اقتصادی و محیطی و برقراری ارتباط متعادل میان آن‏‏هاست و با‏توجه به ‏اینکه پژوهشی با محتوای ارتباط بین کنش ارتباطی با پایداری شهری در کشور انجام‏ نگرفته ‏است، در این پژوهش سعی شده شاخص ‏‏های کنش ارتباطی و برقراری ارتباط میان مولفه‏‏ های کنش ارتباطی و پایداری شهری استخراج شود. در این راستا، فرضیات پژوهش تدوین ‏شد که بر وجود رابطه ‏‏ای معنادار بین کنش ارتباطی و پایداری شهری در شهر تهران به ‏‏عنوان نمونه موردی دلالت ‏دارد. این پژوهش از نوع توصیفی‏-‏ ‏تحلیلی است. چارچوب نظری این پژوهش براساس مطالعات اسنادی است. شناسایی شاخص‏‏های کنش ارتباطی در دو مرحله کتابخانه ‏‏ای و تحلیل کیفی با به ‏کارگیری فن دلفی فازی انجام ‏گرفته ‏است و بخش عملیاتی پژوهش با روش تحلیل کمی و براساس مطالعات میدانی انجام ‏شده ‏است و فرضیات تحقیق در نرم ‏‏افزار SPSS با به‏ کارگیری داده ‏‏های مربوط به 384 پرسش‏نامه آزمون ‏شده‏ است. طبق نتایج تحلیل کیفی، شاخص ‏‏های کنش ارتباطی در چهار گروه اصلی شامل حضور در فضای شهری، عقلانیت ارتباطی، نگرش انتقادی، و سرمایه اجتماعی تدوین ‏شد و نتایج تحلیل کمی نشان ‏داد تغییرات کنش ارتباطی در پایداری شهری و همه ابعاد آن تاثیر مستقیم و بسیار زیادی دارد و تقویت کنش ارتباطی می‏‏تواند به افزایش پایداری در شهر تهران منجر شود. نتایج به ‏‏دست‏‏ آمده می‏‏تواند به ‏‏عنوان چارچوبی مفهومی در طرح‏‏ها و برنامه ‏‏های شهری به‏‏ منظور ارزیابی و ارتقای کنش ارتباطی و به ‏دنبال آن پایداری شهری در‏ ‏اختیار پژوهشگران و برنامه‏‏ ریزان شهری قرار ‏گیرد.