تحلیل سطح پذیرش فناوری انرژی خورشیدی در مناطق روستایی (مطالعه موردی: مناطق روستایی شهرستان کلیبر و شهرستان خداآفرین- استان آذربایجان شرقی)

امروزه، بهره ‏گیری از انرژی‏های تجدیدپذیر در مناطق روستایی برای تامین انرژی از پیش ‏شرط‏ های توسعه پایدار است. پایان ‏پذیری منابع سوخت‏های فسیلی و محدودیت آن‏ها در تامین انرژی و نیز آسیب‏ های زیست‏ محیطی ناشی از بهره ‏برداری از این منابع، توسعه و کاربرد انرژی‏های تجدید‏پذیر به ‏ویژه بهره‏ گیری از انرژی خورشیدی را به ‏عنوان یک منبع انرژی پایدار ضروری کرده است. استفاده از انرژی خورشیدی در مناطق روستایی نیازمند پذیرش توسط روستاییان است. این پژوهش، به دنبال تحلیل سطح پذیرش فناوری پنل خورشیدی از سوی روستاییان است. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی است و گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه‏ ای و پیمایش میدانی انجام گرفته است. در این پژوهش 27 روستا از شهرستان‏های کلیبر و خداآفرین در استان آذربایجان شرقی به‏ عنوان جامعه آماری انتخاب شدند که 5 روستا دارای پنل و 22 روستا بدون پنل‏اند. واحد تحلیل پژوهش سرپرستان خانوار است. در روستاهای پنل ‏دار 60 خانوار و در روستاهای بدون پنل 256 خانوار از طریق روش نمونه ‏گیری کوکران انتخاب شدند که در مجموع 316 سرپرست انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. داده‏ ها نیز از طریق آزمون تی تک ‏نمونه ‏ای تجزیه و تحلیل شدند. یافته‏ های آماری بیانگر این است که در روستاهای دارای پنل سطح پذیرش در ابعاد سه‏ گانه اقتصادی، اجتماعی، و زیست‏ محیطی فناوری انرژی خورشیدی در حد پایین‏تر از حد متوسط و مقدار آن برابر با 01/2 است که بیانگر پذیرش پایین در این گروه است. در روستاهای غیربرخوردار، این مقدار بالاتر از میانگین و میزان آن در ابعاد زیست‏ محیطی، اجتماعی، و اقتصادی به‏ ترتیب برابر با 28/4، 14/4، و 12/4 است.