بررسی تطبیقی آرای پراپ با گرماس و برمون در باب روایت از منظر ساخت گرایی

بررسی ساختارهای روایی پایه که در میان فرمالیست ها و ساختارگرایان، در قرن بیستم به طور منسجم دنبال شد، در پژوهش های ادبی، از اهمیتی ویژه برخوردار است. در میان فرمالیست ها، می توان نظریه ولادیمیر پراپ را که در کتابی با عنوان ریخت شناسی قصه منعکس شد، اولین تلاش به منظور نظریه پردازی روایت دانست که بعدها توجه روایت شناسان ساختارگرای فرانسوی را به خود جلب کرد. به کمک روش پراپ، آشکار شد که ساختار نهایی روایت را می توان کشف کرد. این روش که به نقش ویژه شخصیت ها در طرح روایی اهمیت می دهد، در آثار گرماس و برمون دگرگون شد. گرماس با مطالعه ساختارهای معنا و ادامه پژوهش های پراپ، توانست فرضیه مدل کنشی را ارایه دهد. برمون نیز که اساس کارش بر آثار پراپ استوار بود، نظریات خود را بر مبنای تکمیل و بازبینی تیوری پراپ پایه گذاری کرد. در جستار حاضر، با روش توصیفی- تحلیلی، بین آرای گرماس و برمون در باب روایت، با نظریات پراپ در این باره مقایسه انجام شده، نشان داده می شود که چگونه گرماس و برمون، آرای پراپ را دست مایه نظریه های جامع تر خود قرار داده اند.