تهیه ی غشاهای شبکه آمیخته حاوی نانوذرات اکسید آهن نیکل روی جهت جداسازی گازهای دی اکسیدکربن، نیتروژن و متان

در چند سال اخیر به دلیل افزایش گازهای گلخانه ای در جو کره ی زمین، مشکلات زیست محیطی فراوانی ایجاد شده است. در دهه گذشته، غشاهای شبکه آمیخته به دلیل توانایی مناسب در جداسازی گازهای قطبی از غیرقطبی، بسیار مورد توجه قرار گرفته شده است. در این پژوهش غشای شبکه آمیخته ی دو جزیی جدید با افزودن نانوذره ی اکسید آهن نیکل روی به شبکه پلیمری پباکس تهیه شد تا در کنار ویژگی های منحصر بفرد این کوپلیمر مانند مقاومت مکانیکی بالا و تراوایی مناسب گازی، از ویژگی های نانوذره ی مذکور مانند تراوایی و گزینش پذیری قابل توجه و پایداری مکانیکی و گرمایی مناسب آن استفاده شود. آزمون تراوایی گازی بر روی غشاهای پلیمری خالص و شبکه آمیخته ی دوجزیی در دمای 35 درجه ی سانتیگراد و فشارهای 2 تا 10 بار انجام شد. همچنین غشاهای ساخته شده با آزمون های FESEM، FTIR-ATR، DSC و XRD مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که در غشای بهینه حاوی 1 درصد وزنی نانوذره در بستر پلیمر، مقدار تراوایی گاز CO2 نسبت به غشای پلیمری خالص در فشار 10 بار، بیش از 128 درصد بهبود یافت و به حدود 278 بارر رسید و این در حالی بود که گزینش پذیری های CO2/CH4 و CO2/N2 نیز به ترتیب 175 و 183 درصد بهبود پیدا کردند. دلیل اصلی این بهبود، حضور اتم های آهن، نیکل و روی در نانوذره ی به کار گرفته شده بود که موجب ایجاد برهمکنش بهتر غشای ساخته شده با گاز CO2 گردید. همچنین به دلیل وجود بخش های CO2 دوست در ساختار پلیمر پباکس، تراوایی CO2 در مقایسه با گازهای N2 و CH4، بسیار بیشتر می شود.