تعیین کارایی واحدهای پرورش مرغ گوشتی در منطقه سیستان با استفاده از رهیافت تحلیل پوششی داده های بازه ای و شبیه سازی مونت کارلو

امروزه، گوشت مرغ و فراورده های آن به عنوان یکی از اصلی ترین منابع تامین پروتئین در بین مصرف کنندگان مطرح است. در این پژوهش، به تعیین کارایی واحدهای پرورش مرغ گوشتی در منطقه سیستان در سال 1395 پرداخته شد. به دلیل حساسیت تکنیک متداول تحلیل پوششی داده ها به مقدار داده های ورودی و خروجی، از روش تحلیل پوششی داده های بازه ای جهت اعمال شرایط عدم حتمیت در تعیین میزان کارایی این واحدها استفاده  گردید. نتایج نشان داد، متوسط کارایی بازه ای ثابت نسبت به مقیاس در بازه ی (0/612 و 0/158)  قرار دارد. بهترین و ضعیف ترین واحد تولیدی به ترتیب در بازه های کارایی (0/94 و 0/28) و  (0/08 و 0/03) قرار گرفتند. با لحاظ کارایی ثابت نسبت به مقیاس، 10 درصد از واحدها دارای کارایی بالقوه بودند. بررسی کارایی متغیر نسبت به مقیاس نشان داد که متوسط، بهترین و ضعیف ترین واحدها به ترتیب در بازه های کارایی (0/23 و 0/69)، (1 و 0/466) و (0/179 و 0/099) قرار دارند. کارایی متغیر نسبت به مقیاس نیز نشان داد که 25 درصد از تولیدکنندگان، دارای کارایی بالقوه هستند. بازه های برآورد شده نشان داد که با در دسترس بودن منابع، شرایط مناسب برای افزایش کارایی واحدهای پرورش مرغ گوشتی منطقه ی سیستان فراهم است. لذا، به نظر می رسد که برطرف نمودن کاستی های این واحدها، منجر به ایجاد انگیزه ی لازم برای اعمال مدیریت مطلوب می گردد. در نهایت، جهت اطمینان خاطر تصمیم گیرندگان در بکارگیری نتایج حاصل از مطالعه، با استفاده از روش شبیه سازی مونت کارلو، اعتبار مدل مذکور مورد سنجش قرار گرفت. نتایج این شبیه سازی بیانگر توانمندی مدلIDEA  در مقابل داده های نامطمین است.