اثر نوع دانه (ذرت یا جو) و نسبت پروتئین غیر قابل تجزیه به قابل تجزیه در شکمبه بر عملکرد، شاخص های رشد اسکلتی و متابولیت های خونی گوساله های هلشتاین

هدف از این مطالعه، بررسی نوع غله (ذرت یا جو) و نسبت پروتئین غیر قابل تجزیه به قابل تجزیه در شکمبه (RUP: RDP) با استفاده از 40 راس گوساله شیرخوار نر هلشتاین با میانگین وزن 9/2±6/42 کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×2 بود. جیره ها شامل: (1) ذرت با سطح پایین RUP: RDP، (2) ذرت با سطح بالای RUP: RDP، (3) جو با سطح پایین RUP: RDP و (4) جو با سطح بالای RUP: RDP بودند. گوساله ها در روز 53 از شیر گرفته شدند، ولی آزمایش تا روز 63 ادامه داشت. مصرف جیره آغازین در بین تیمارها تفاوت نداشت، اما افزایش وزن و بازده خوراک برای جو با سطح بالای RUP: RDP بیشترین بود (04/0=P). سطح بالاتر RUP سبب بهبود ارتفاع جدوگاه و ارتفاع هیپ شد (05/0>P). ارتفاع هیپ در گوساله هایی که جو دریافت کرده بودند تمایل به افزایش داشت (06/0=P).جو سبب افزایش سطح بتاهیدروکسی بوتیرات خون تا 33/0 میلی مول شد (02/0=P). سطح بالاتر RUP: RDP سبب افزایش پروتئین کل خون شد. همچنین مصرف جو در مقایسه با ذرت سبب کاهش سطح اوره خون شد (01/0=P). غلظت انسولین خون با مصرف جو و سطح بالای RUP: RDP افزایش یافت (02/0=P). به طور کلی نتایج نشان داد که تغذیه جیره آغازین حاوی دانه جو و سطح بالاتر پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه و تغذیه جیره آغازین حاوی دانه ذرت و سطح پایین تر پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه سبب بهبود رشد گوساله های شیرخوار هلشتاین شد.