بررسی تطبیقی نظام راهبردی طراحی مسکن انعطاف پذیردر غرب و ایران

اصل انعطاف پذیری به عنوان توانمندی محیطی، جهت پاسخگویی به استفاده های مختلفی که با اهداف گوناگون مردم سازگار باشد، از جمله رویکردهای قابل توجه در معماری مسکن است. در معماری غرب این موضوع پس از جنگ جهانی اول، به صورت گسترده و با ساختاری سازمان یافته، مطرح شد. این در حالی است که در معماری ایران، این موضوع به صورت ذاتی و کاملا خودباورانه در مسکن سنتی هویدا است، متاسفانه به دلیل عدم شناخت کافی در مورد این اصل و دلایل استفاده از آن در مسکن سنتی، انعطاف پذیری در باور عموم، به عنوان ابداعات مدرن غربی شناخته شد؛ و با پدیده جهانی شدن، نمود غربی آن در زندگی و معماری ایرانیان معاصر رسوخ کرده ، که حتی باعث تغییر در سبک زندگی مردم ایران شده است. این پژوهش با روشی توصیفی- تحلیلی از هر حیث کاربردی با استفاده از بررسی تطبیقی، با مقایسه عوامل ایجاد مسکن انعطاف پذیر، گونه شناسی و عناصر سازنده فضای معماری مسکونی انعطاف پذیردر غرب و ایران، مشخص می نماید که انعطاف پذیری در مسکن سنتی ایران با تکیه بر نیازها، توانایی ها و دانش زمان خود دارای اصالت بوده و  کاملا مطابق با معیارهای طرح شده زمان معاصر که دیدگاه غربی ادعای آن را دارد، است. مهم ترین تفاوت در بین این دو، مقوله حریم می باشد، که استفاده از ساختارهای طراحی غربی در بستر ایرانی، این موضوع را نادیده گرفته است، همین موضوع باعث تغییر در سبک زندگی ایرانیان در پی تقلید از سبک معماری غربی، بدون اطلاع از چنین قابلیتی در معماری ایرانی است؛ که می توان با درک این موضوع، این بعد اجتماعی مسکن (حریم) را در مجموعه انعطاف پذیری در نظر گرفت تا شاهد غنای هرچه بیشتر این مفهوم در کالبد معماری ایران باشیم