نگرشی نشانه شناسانه به عناصر محور تاریخی خیابان سپه قزوین و خوانش هویت مکانی آن از منظر پدیدارشناسی

نشانه های شهری از جمله عناصر کالبدی شاخص در فضای شهری محسوب می شوند که به سبب حضور در خاطرات جمعی و فردی شهروندان نقش موثری در هویت مکانی ایفا می کنند. بدین ترتیب فرآیند خوانش نشانه ها و بررسی لایه های مختلف معنایی آن ها می توانند به عنوان ابزاری ارزشمند جهت سنجش هویت شهری به حساب آیند. با توجه به گستره وسیع مولفه های بررسی هویت شهری، این پژوهش سعی بر آن دارد تا از خلال خوانش نشانه های شهری و به تبع آن احساس هویت به فضا از رویکرد پدیدارشناسی و نشانه شناسی نسبت به عناصر محور تاریخی خیابان سپه قزوین استفاده نماید. خیابان سپه به عنوان نخستین خیابان طراحی شده ایران از عصر صفوی تاکنون، دارای ساختار کالبدی و مفهومی نظام یافته ای است که مطالعه آن را به عنوان یکی از ارکان معرفی هویت شهر به موضوعی درخور تامل تبدیل می کند. در این راستا فرض برآن است که ارتباط میان نشانه های مهم و تاریخی خیابان سپه از منظر نشانه شناسی دارای نقشی تاثیرگذار در خوانش هویت مکانی خیابان در ادراک ذهنی و عینی شهروندان از منظر پدیدارشناسانه است. بر این اساس هدف پژوهش حاضر، شناخت ماهیت نشانه های شهری خیابان سپه در رابطه با هویت آن به روش توصیفی- تحلیلی و پیمایشی است. بدین ترتیب ابتدا به روش توصیفی- تحلیلی، ویژگی های نشانه های هویت ساز فضای شهری مشخص و سپس روش پیمایشی با کاربست مولفه های انتخابی به روش پدیدارشناسی در قالب پرسش نامه، مصاحبه با شهروندان و مشاهده در مورد مطالعاتی، به روش کدگذاری و تحلیل های انجام شده با نرم افزار SPSS 20  به آزمون گذاشته می شوند. نتیجه پژوهش حاضر بیانگر آن است که میان مولفه های مشترک پدیدارشناسی هویت و نشانه های محور خیابان از منظر نشانه شناسی ارتباط معناداری وجود دارد. بدین ترتیب که ارتباط غنی نشانه ها با یکدیگر، ویژگی های کالبدی،کارکردی و معنایی آن ها و تعامل دو سویه با شهروندان در فرآیند ادراک خیابان و ثبات و پایداری در ذهنیت شهروندان، دارای ارتباطی مستقیم با هویت و ماندگاری خیابان در خاطره جمعی و فردی مردم می باشد