تاب آوری در قالب یک تجربه: چه چیزی یک همسایگی را به خانه تبدل می کند؟ (بررسی تجربه زیسته یک اجتماع از محدوده تاریخی عودلاجان)

در گذشته، تاب آوری بیشتر به اقدامات کالبدی پس از بحران های بزرگ محدود بود. اما امروزه باور بر این است که تاب آوری باید گام به گام و در مقیاس مکان های شهری ساخته شود تا در نهایت، در یک کل، به یک شهر تاب آور شکل دهد. اما بر اساس مطالعات پژوهشگر روی ادبیات نظری، ساخت یک مکان تاب آور الزامات ویژه خود را در سه سطح کالبدی، اجتماعی- فرهنگی و ذهنی دارد. در بین این الزامات، ذهنیت مردم از مکان زندگی شان از مهم ترین مصالح، برای شکل دهی به یک مکان تاب آور است. در واقع، این ذهنیت است که مکانی را که با مجموعه ای از چالش های کالبدی، فرهنگی و اجتماعی دست به گریبان است، تبدیل به خانه می کند. آن گونه که ادبیات نظری پیشنهاد می دهد حس تعلق و حس مکان، دو کیفیت ذهنی هستند که تاب آوری مکان را ارتقا می دهند. این پژوهش به دنبال آزمون این موارد در یکی از همسایگی های محدوده تاریخی عودلاجان است که با وجود چالش های اجتماعی و فرهنگی روزمره، عده ای از ساکنین قدیمی همچنان آن را خانه خود می دانند. از طریق بررسی ذهنیت این افراد و تحلیل تجربه زیسته آن ها از این همسایگی، روشن شد که عوامل ذهنی دیگری نیز به تاب آوری این اجتماعات یاری می رسانند. این پژوهش در تلاش برای پاسخ دادن به سوالی است که حول چگونگی مواجهه با بافت تاریخی عودلاجان شکل گرفته است و به نظر می رسد مدت هاست بی جواب مانده است؛ محدوده ای که به نظر می رسد با وجود تمام تلاش های طراحی، برنامه ریزی و مدیریت شهری، حدود سی سال است که در پشت سر گذاشتن بحران های هرروزه اش چندان موفق نبوده است. از این گذشته، بدنه ادبیات نظری داخلی نیز، کمتر به موضوع تاب آوری مکان و الزامات آن، پرداخته است و فراهم نمودن زمینه ای برای شروع پژوهش هایی با دغدغه هایی در باب این موضوع می تواند دارای اهمیت باشد