واکاوی مفهوم استنادناپذیری و تمایز آن از مفاهیم مشابه

با بررسی متون قانونی، دکترین و رویه قضایی ایران، مصادیق متعددی را می توان یافت که در آن از «عدم قابلیت استناد» یا استنادناپذیری، نه در مقام اثبات دعوا، بلکه در مقام ثبوت و وجود پدیده های حقوقی، سخن به میان آمده است. این مفهوم از استنادناپذیری که نوعی ضمانت اجرای حقوقی محسوب می شود، با وجود انعکاس و استفاده در حقوق داخلی، همچنان مبهم مانده و مفهوم شناسی دقیقی از آن صورت نگرفته است. به علاوه جایگاه این ضمانت اجرا در کنار سایر ضمانت اجراهای حقوقی موجود در نظام داخلی نیز مشخص نیست و در نتیجه این ابهام، کارایی و کاربرد این ضمانت اجرا در حقوق داخلی، به دلیل خلط این مفهوم با مفاهیم موجود، گاه مورد تردید و بعضا رد قرار گرفته است. این پژوهش درصدد است از سویی با مفهوم شناسی استنادناپذیری در خاستگاه خود یعنی حقوق فرانسه، اجمال و ابهام این مفهوم در حقوق ایران را مرتفع سازد و از سوی دیگر، با مقایسه این نهاد حقوقی با مفاهیم مشابه و تمیز مرزهای مفاهیم، جایگاه این ضمانت اجرا در حقوق داخلی را تبیین و از خلط مفاهیم موجود در این زمینه جلوگیری کند.